เรื่องที่ไม่เคยคิดมาสมัยเด็กๆ คือจะได้มีโอกาสเดินทางไปต่างประเทศเยอะเท่านี้ ช่วงแรกๆ ก็งงๆ ไปแล้วไม่รู้จะทำอะไร ช่วงหลังเริ่มจับจุดได้ว่าเดินพิพิธภัณฑ์ กับกินของกินท้องถิ่นนี่ล่ะเวิร์คสุด (จนกว่าจะมีโอกาสไปเที่ยวแบบยาวๆ เป็นเดือนๆ ตามที่ฝันไว้)
เลยมานึกๆ ที่ที่เคยไปมาแล้ว
- อังกฤษ
- เทพที่สุดเท่าที่เคยไปมา มีเยอะ ใหญ่ และฟรี
- ทุกที่จะมีเงินสนับสนุน “ที่แนะนำ” บอกไว้พร้อมตู้หยอดเงิน แต่ไม่มีการเก็บเงิน เดินเข้าไปได้เลย
- ที่คนไปหลังๆ คือ National History Museum, กับ National Gallery
- แต่ที่ผมไปเองแล้วประทับใจสุดคือ National Portrait Gallery เนื่องจากภาพบุคคลส่วนมากเป็นการเมือง เลยกลายเป็นการเรียนประวัติศาสตร์อังกฤษ
- ไปเดินแล้วงงๆ รู้แต่ภาพสวยดีไม่ปะติดปะต่อ แต่มีหนังสือขาย ถ้าได้ไปอีกครั้งคงอินมากกว่าเดิมเยอะ เพราะอ่านประวัติศาสตร์อังกฤษเยอะขึ้นมากในช่วงหลัง
- สิงคโปร์
- ไม่ฟรี แพงพอสมควร แถมเล็ก
- วันที่ไปเป็นวันชาติ National Museum เข้าฟรีหนึ่งที่
- มีภาษาอังกฤษให้แทบทุกที่ อ่านออก
- อันแรกที่เข้าไปคือ Peranakan Museum แสดงวัฒธรรมจีนโพ้นทะเลในสิงคโปร์ เทพมาก อันนี้แนะนำ
- ที่อินเพราะจริงๆ แล้วมันใกล้กับคนจีนบ้านเรามาก แต่วัฒนธรรมจีนในสิงคโปร์หายไปเยอะมากแล้ว เหตุผลหนึ่งคือการจัดสรรที่ดินใหม่ทำให้คนจีนกระจายตัวไป
- แต่ที่ชอบเพราะมันสะท้อนหลายมุม ความยุ่งเหยิงของการเปลี่ยนผ่านจากวัฒนธรรมจีนดั้งเดิมมาเป็นคนเมืองสมัยใหม่ ฯลฯ
- National Museum เป็นห้องจัดแสดงชั่วคราวเยอะ ทั้งด้านหน้า ด้านล่าง และด้านบน
- มีห้องประวัติศาตร์ แต่วันที่ไปคิวยาว เลยหนี
- ฝั่งตรงข้ามเป็น Art Gallery ตอนที่ไปเป็นนิทรรศการของไทย แต่ส่วนถาวรก็น่าสนใจดี มีห้องสอนการดูงานศิลปะด้วย
- โซนพวกนี้เดินถึงกันได้หมดแม้จะเหนื่อยหน่อย
- ญี่ปุ่น
- เก็บเงิน และใหญ่โคตร
- แทบไม่มีภาษาอังกฤษเลย บรรลัยมาก
- ค่อนข้างกระจัดกระจาย เป็นหย่อมๆ ถ้าไม่ได้อยู่ยาวๆ ไม่มีทางทั่ว
- ไต้หวัน
- ได้ไปอันเดียวคือ National Palace Museum
- แต่ก็ซัดไปทั้งวันแล้ว
- เก็บเงิน เดินทางลำบาก ออกนอกเมืองไปไกล
- หาหนังสืออธิบายภาษาอังกฤษไม่เจอ
ที่ควรหาโอกาสไปอีกประเทศคือฮ่องกง
