มีแนวคิดเกี่ยวกับหนังสือที่สะสมมาจากการดองหนังสือและอ่านหนังสือในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คือ “หนังสือมีไว้อ่าน” และไม่ได้มีไว้เก็บ

ไม่ใช่ว่าผมจะเลิกซื้อหนังสือเร็วกว่าที่อ่านหมด ช่วงหลัง Kindle + Audible ยิ่งซื้อเยอะ อ่านไม่ทัน (แต่โดยรวมใช้เงินกับหน้งสือน้อยลง)

แต่หมายถึงว่าเป้าหมายของหนังสือควรอยู่ที่ว่ามันถูกอ่านไปแล้วกี่ครั้ง หลังจากมีความคิดแบบนี้ ก็เริ่มนโยบายใหม่กับหนังสือที่อ่านจบแล้วของตัวเอง หนังสือที่อ่านจบแล้วจะถูกป่าวประกาศว่ามีใครอยากได้ต่อบ้างไหมเสมอๆ เพื่อให้มันทำหน้าที่ของมันได้ต่อ

หนังสือที่ไม่มีใครรับจะถูกเอาไปขาย

ตลาดหนังสือมือสองภาษาอังกฤษบ้านเราขายหนังสือประมาณหนึ่งในสามถึงครึ่งหนึ่งของราคามือหนึ่ง แต่ราคารับซื้อหนังสือมือสองตามร้านส่วนใหญ่อยู่ที่ 20-50 บาทเท่านั้น

แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร เพราะประเด็นผมไม่ใช่การได้เงิน ผมขายหนังสือไปเพราะให้ร้านทำหน้าที่หาคนที่อยากอ่านหนังสือของผมมารับหนังสือต่อไป

ให้มันได้ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง

บางครั้งที่ไปขายหนังสือ ผมมักจะหยิบหนังสือกลับมาเล่มสองเล่ม ให้พอดีกับค่าหนังสือที่ขายได้

หลังขายก็มองหนังสือจากไป แล้วหวังว่ามันจะได้ทำหน้าที่ของมันอีกครั้งในเร็ววัน

ผมยืนยันเสมอ ว่าการตัดโอกาสทางการศึกษาเพราะ “ท้อง” หรือ “มีลูก” ไม่ว่าจะระดับชั้นไหนๆ ไม่ว่าจะเป็นการไล่ออกหรือการสั่งให้พักการเรียนโดยไม่มีเหตุผลทางการแพทย์ เป็นความชั่วช้าที่มีอยู่จริงในระบบการศึกษาไทย เป็นความชั่วช้าที่กระทำโดยคนที่คิดว่ากำลังทำความดี กำลังรักษาศีลธรรมหรือห่าเหวอะไรสักอย่างที่อธิบายไม่ได้ แต่รู้สึกว่าสังคมมันดีเพราะการกระทำของคนเหล่านี้

ราคาที่จ่ายคือการตัดโอกาสของสองชีวิตไป

หากจะมองว่าการมีลูกระหว่างเรียนเป็นความผิดพลาด (ซึ่งบางคนก็ไม่ได้พลาดหรอก ฐานะทางบ้านโอเคจะมีลูกตอนไหนมันก็เรื่องของเขา) มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่คนร่วมสังคมจะไปกระทืบซ้ำตัดโอกาสชีวิตของคนอื่น ปล่อยเขาเรียน ให้เขารับผิดชอบกับภาระของเขาเอง ภาระนั้นอาจจะหนักกว่าคนอื่นแต่ถ้าเขาผ่านมันไปได้ก็ยินดีกับเขา

ภาพจาก University of the Sunshine Coast โพสลงเฟซบุ๊กมหาวิทยาลัยด้วยความภาคภูมิใจ