ตลอดชีวิตคนเรา ไม่รู้กี่เรื่องที่เราทำๆ ไปเพื่อการ “รักษามารยาท”
มันเป็นเรื่องดีอยู่ ที่เราจะสนใจความรู้สึกของคนรอบตัวเรา แต่หลายๆ ครั้งแล้ว ผมพบว่าเราถูกสอนให้การรักษามารยาทนั้น เป็นการรักษาความรู้สึกแบบขอไปที
เราโกหกคนรอบตัวกันตลอดเวลา เราแสดงความรู้สึกที่ดีกันอย่างหน้าชื่นตาบาน หลายๆ ครั้งเราอาจจะชมอาหารที่มีเพื่อนบ้านทำมาให้แล้วไม่อร่อย เราขอบคุณเพื่อนเราที่ให้ของขวัญทั้งที่เราไม่ชอบ
เราเลือกที่จะมีชีวิตอยู่กับคำโกหก เพื่อให้เรารู้สึกดีขึ้นแม้ในระยะสั้นๆ
เรื่องน่าเศร้าคือตลอดชีวิตของเรา มีคำโกหกไม่น้อยที่ต้องถูเปิดเผยในเวลาต่อมา ความจริงที่แสนเจ็บปวดสามารถย้อนกลับมาแล้วแสดงพิษสงของมันได้มากกว่าครั้งแรกที่เราจะบอกความจริงมากนัก
ผมไม่อาจบอกบทสรุปได้ง่ายๆ ว่าเราไม่ควรโกหกเพื่อรักษามารยาทกัน แต่เมื่อเราเลือกที่จะปิดบังความจริงบางอย่างแล้ว เราควรตระหนักอยู่เสมอ…
ว่าความจริงนั้น กำลังรอวันย้อนกลับเข้ามาในชีวิตของเราอยู่ตลอดเวลา…
เห็นด้วยอย่างมากครับ ผมพยายามพูดแต่ความจริง แม้มันจะลำบากใจกว่าการโกหกด้วยคำพูดดีดี
แต่มันก็เป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
บอกความจริงแบบ soft ๆซิคะ
(พูดง่ายทำยาก)