ผมเดินไปตาม Marina Bay ในสิงคโปร์ จุดที่เป็นสัญลักษณ์แห่งทุนนิยมมหาศาลแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
จุดที่ความโลภ วัตถุ และการพนันมาอยู่รวมกันในวงกลมเล็กๆ รอบแอ่งน้ำแห่งนี้
แสงไฟสาดไปตามเมือง เข้ากับเพลงจากวงออเครสตร้าที่ถูกจ้างมาบรรเลงอัดไว้ให้เข้ากับจังหวะของแสงไฟ
ไม่มีธรรมชาติ ไม่มีต้นไม้ ไม่มีความจริง
แม่น้ำที่ล้อมกรอบด้วยแนวตลิ่งคอนกรีต พื้นดินที่ถูกถมด้วยงานวิศวกรรรม และแสงไฟที่ได้จากการเผาไหม้เชื้อเพลิงมหาศาล
แต่นาทีหนึ่ง ผมรู้สึกว่ามันสงบและสวยงาม
เราจะเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าอะไร ความหลงไหลในทุนนิยม ความหลงไหลในวัตถุ หรือความสร้างสรรค์แห่งมนุษยชาติ
เราควรจะรังเกียจมัน เราควรจะด่าว่ามันว่ามันเป็นความเลวร้าย หรือเราควรจะหยุดความเกลียดที่สร้างมาแต่หนไหน แล้วมองความงามที่สร้างสรรค์โดยเพื่อนร่วมโลกของเราเองที่ทำงานอย่างหนัก แล้วมองความสร้างสรรค์นี้ด้วยความชื่นชม
เวลาผ่านไปห้านาที การแสดงจบลง
ผมสงสัยกับตัวเองว่าการนั่งเครื่องบิน ขึ้นรถไฟฟ้า มาดูแสงไฟ มันก็เป็นความงามไม่ต่างจากการลุยป่า เข้าดง เพื่อไปชมน้ำตกอย่างนั้นหรือ
ทุนนิยมนี่มันเหี้ยจริงๆ