วันนี้ว่าจะเริ่มเขียน ZWSP for OpenOffice.org
เปิดเว็บ OpenOffice มานั่งอ่าน API เว็บดันเจ๊ง เปิดเกมเล่นมันโลด..
คนยิ่งหาข้ออ้างจะขี้เกียจอยู่….
work
กฏ
ผมลืมตาขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง มันถึงเวลาที่ผมต้องเดินทางจากบ้านไปทำงานตามปรกติ ในใจของผมเกิดคำถามขึ้นมาว่า เราจำเป็นที่ต้องเชื่อฟังกฎเกณฑ์ในชีวิตของเราเพียงใดกัน ทำไมเราจึงไม่มีสิทธิเลือกว่าในวันหนึ่งๆ เราจะดำเนินชีวิตของเราอย่างไร
ชีวิตคนเราอาจจะถูกสอนให้อยู่ในกรอบตลอดมา จนนึกไม่ออกว่าถ้าวันหนึ่งแล้ว เราเลือกที่จะเดินออกจากกรอบนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
ทำไมเราจึงต้องไปทำงานในเวลาที่เราอยากนอนอยู่บนเตียง ทำไมเราจึงต้องนั่งทำงานล่วงเวลาขณะที่ครอบครัวของเรารอเราอยู่ที่บ้าน ทำไมเราหลายๆ คนเลือกที่จะทิ้งคนที่เรารักเพื่อไปจากกันไปไกล เพื่ออนาคตที่ดีกว่า
ผมมองย้อนกลับไปสมัยเรียน ผมใช้เงินน้อยกว่าในตอนนี้มาก หากผมย้อนกลับไปใช้จ่ายเท่าในเวลานั้น เงินเก็บที่ผมมีอยู่จะให้เวลาว่างที่ผมจะทำอะไรตามใจได้นานเกินพอ
แต่ผมก็ยังต้องทำงานหนักตลอดเวลา….
เราสร้างข้ออ้างสารพัดเพื่อที่จะบอกกับตัวเองว่าเราต้องทำงานหนักในวันนี้ เราอยากให้ครอบครัวสบาย เราอยากได้อิสระภาพทางการเงิน เราอยากได้รถ เราอยากได้ทุกอย่างจนเราลืมที่จะให้สิ่งที่เราอยากได้จริงๆ ในเวลาปัจจุบัน
วันหนึ่งข้ออ้างเหล่านั้นก็กลายเป็นกฎเกณฑ์ในการดำรงค์ชีวิต และความต้องการของเราก็ลอยหายไปกับอากาศ
ชีวิตคนเราไม่มีทางเลือกจริงๆ น่ะหรือ?
หรือเราเองแหละที่ไม่กล้าที่จะเลือก
Coding
หลังจากทำตัวเบื่อๆ มาหลายวัน เลยหาโจทย์ให้ตัวเองด้วยการพยายามแก้ให้ k-meleon ตัดคำไทยได้ซักที และเพื่อความมันส์เลยคิดการใหญ่จะเขียนตัวตัดคำใหม่ไปด้วยเลย
ผลคือการนั่งเปิดกูเกิล เขียนโค้ด ทดสอบ วนไปวนมาอยู่ตั้งแต่สี่ทุ่มถึงตีสองนี่
การทำได้งานที่อยากทำนี่เป็นเรื่องดีจริงๆ…….
ทางเลือก
ป้ายรถเมล์ที่ผมใช้รอรถกลับบ้านนั้นมีร้านขายชนมปังนึ่งอยู่ร้านนึง ด้วยราคาที่ค่อนข้างถูก และรสชาติกับความสะอาดที่ยอมรับได้ ผมจึงแวะซื้อกินเสมอๆ เมื่อมีโอกาส
ที่น่าแปลกใจคือ ทั้งๆ ที่ป้ายรถเมลนั้นคนค่อนข้างเยอะไปจนค่อนข้างดึก ผมมักจะไม่เจอร้านนี้เมื่อกลับบ้านสายไปสักหน่อย ในใจผมแอบสงสัยมาโดยตลอดว่าทำไมเขาถึงไม่อยู่ขายตรงจุดนั้นให้นานกว่านี้ เพราะมันน่าจะเพิ่มรายได้ให้กับเขามากพอดู
ความสงสัยนั้นได้แต่อยู่ในใจ จนวันหนึ่งที่ผมนั่งรถเมล์ไปตามทางประจำวัน ผมเจอเขากำลังเข็นรถเข็นกลับบ้านห่างจากจุดที่เขาขายประจำอยู่กลายกิโล เขาเลือกที่จะกลับบ้าน ด้วยระดับความเหมาะสมกับเวลาที่จะกลับถึงบ้าน
ส่วนตัวผมนั่นเล่า…..
นี่อาจจะเป็นข้อดีของการเป็นนายตัวเองสินะ….