ผมลืมตาขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง มันถึงเวลาที่ผมต้องเดินทางจากบ้านไปทำงานตามปรกติ ในใจของผมเกิดคำถามขึ้นมาว่า เราจำเป็นที่ต้องเชื่อฟังกฎเกณฑ์ในชีวิตของเราเพียงใดกัน ทำไมเราจึงไม่มีสิทธิเลือกว่าในวันหนึ่งๆ เราจะดำเนินชีวิตของเราอย่างไร
ชีวิตคนเราอาจจะถูกสอนให้อยู่ในกรอบตลอดมา จนนึกไม่ออกว่าถ้าวันหนึ่งแล้ว เราเลือกที่จะเดินออกจากกรอบนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
ทำไมเราจึงต้องไปทำงานในเวลาที่เราอยากนอนอยู่บนเตียง ทำไมเราจึงต้องนั่งทำงานล่วงเวลาขณะที่ครอบครัวของเรารอเราอยู่ที่บ้าน ทำไมเราหลายๆ คนเลือกที่จะทิ้งคนที่เรารักเพื่อไปจากกันไปไกล เพื่ออนาคตที่ดีกว่า
ผมมองย้อนกลับไปสมัยเรียน ผมใช้เงินน้อยกว่าในตอนนี้มาก หากผมย้อนกลับไปใช้จ่ายเท่าในเวลานั้น เงินเก็บที่ผมมีอยู่จะให้เวลาว่างที่ผมจะทำอะไรตามใจได้นานเกินพอ
แต่ผมก็ยังต้องทำงานหนักตลอดเวลา….
เราสร้างข้ออ้างสารพัดเพื่อที่จะบอกกับตัวเองว่าเราต้องทำงานหนักในวันนี้ เราอยากให้ครอบครัวสบาย เราอยากได้อิสระภาพทางการเงิน เราอยากได้รถ เราอยากได้ทุกอย่างจนเราลืมที่จะให้สิ่งที่เราอยากได้จริงๆ ในเวลาปัจจุบัน
วันหนึ่งข้ออ้างเหล่านั้นก็กลายเป็นกฎเกณฑ์ในการดำรงค์ชีวิต และความต้องการของเราก็ลอยหายไปกับอากาศ
ชีวิตคนเราไม่มีทางเลือกจริงๆ น่ะหรือ?
หรือเราเองแหละที่ไม่กล้าที่จะเลือก
แต่ สมัยนี้ถ้าไม่มีเงิน
ก็จะไม่มีคนที่เรารักให้ไว้คอยคิดถึง
มันเป็นแบบนั้นจริงๆนะคะ
ลึกซึ้งครับคุณ nath