ช่วงหลังๆ ไม่ค่อยได้เขียนบล็อก เหตุผลหลักคือขาดแรงบันดาลใจ

ชีวิตคนเราสักสร้างสรรงานออกมาได้เสมอๆ กับอารมณ์ที่ไม่ราบเรียบ เราคงเคยเห็นกันมาแล้วกับเพลงที่แต่งให้กับเหตุการณ์สะเทือนใจต่าง หรือหนังสือที่บรรยายช่วงเวลาที่สุขสมที่สุดของชีวิต อารมณ์ที่ดีที่สุด หรือแย่ที่สุดล้วนสามารถดลใจให้คนหลายๆ คนสร้างสิ่งที่สวยงามออกมาให้โลกได้ชื่นชมเสมอๆ

แต่กลับไม่ใช่อารมณ์เบื่อ

ความเบื่อเป็นการทำลายความสร้างสรรที่รุนแรงที่สุดเท่าที่ผมจะเคยรู้จัก

แต่ความเป็นมืออาชีพเล่า ว่ากันว่ามืออาชีพสามารถสร้างสรรได้แม้จะอยู่ในสภาวะที่ขาดแรงบันดาลใจเป็นที่สุด แม้งานอาจจะมีระดับคุณภาพต่่างไปบ้างตามช่วงเวลา แต่มืออาชีพก็สามารถสร้างสรรงานในระดับคุณภาพที่ยอมรับได้ออกมาได้ตามความต้องการเสมอ

ความเป็นมืออาชีพไม่ใช่การทู้ซี้ทนแบกรับความปวดร้าวเนื่องจากความเบื่อ พวกเขาสามารถทำงานได้แม้ในสภาวะที่ไม่เหมาะกับการทำงานเท่าที่ควร แต่คนจำนวนมากที่เพียงทนสภาวะนั้นๆ เพื่อที่จะรอวันระเบิดความอัดอั้นทุกอย่างออกมาคงไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นมืออาชีพ

ที่น่าสนใจคือประสบการณ์ที่ผ่านมา ผมพบว่าคนเรามีความเป็นมืออาชีพกับงานกลุ่มแคบๆ ที่ตนถนัดเท่านั้น คงเป็นเรื่องยากที่เราจะบีบคั้นให้คนๆ หนึ่งสามารถผลิตงานออกมาได้หลากหลายชนิด โดยคาดหวังความเป็นมืออาชีพไปเสียทุกด้าน

คนๆ หนึ่งอาจจะมีเรื่องที่เขาเป็นมืออาชีพเพียงหนึ่งหรือสองอย่างเท่านั้น ส่วนที่เหลือนั้นแม้ความสามารถจะสูงเพียงใด ผลผลิตจากความชำนาญเหล่านั้นมักจะออกมาในรูปแบบของงานอดิเรก

เคยมีคนถามผมว่า ทำไมผมจึงไม่เรียนสายอื่นๆ เพราะมีเรื่องมากมายที่ผมอยากทำ นอกจากสายที่ผมทำงานอยู่

คำตอบอาจจะเป็นว่าผมมีความเป็นมืออาชีพในสายงานนี้มากที่สุดแล้วก็เป็นได้

วันนี้นั่งลองคิดๆ ดูความจริงข้อหนึ่งคือ

ผมยอมลดเงินเดือนตัวเองไปสัก 20-30 เปอร์เซนต์ถ้าทำงานที่บ้านได้

ทำไมในโลกที่วันนี้ค่าเน็ต 1 เมกกะบิตต่อวินาทีเดือนละพัน (น่าจะพอสำหรับ Video Conference แล้วนะ) เรายังต้องไปทำงานให้เปลืองน้ำมันรถ เปลืองค่าเช่าสำนักงาน และเปลืองค่าข้าวแถวออฟฟิศที่่แพงมหาศาลกันอีก?