วันนี้ได้อ่านกระทู้ในเว็บบอร์ดแห่งหนึ่ง โดยไม่คิดมาก ผมอ่านกระทู้ในแนวที่ไม่เคยได้อ่านเสมอๆ แต่ต้องไปสะดุดกับกระทู้หนึ่งที่พูดถึงเรื่องของโฆษณาการท่องเที่ยวมาเลเซียที่ใช้ดาราไทยว่าไม่เหมาะสม
ถึงวันนี้ผมเริ่มเชื่อมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าคนไทยขาดน้ำใจ โดยเฉพาะน้ำใจนักกีฬา…..
ขณะที่โฆษณาการท่องเที่ยวบ้านเรา เคยใช้คนต่างชาติไปไม่รู้เท่าใหร่ ไม่มีใครพูดถึงว่าไม่เหมาะสม แต่พอคนไทยที่ทำสัมมาอาชีพเพียงไปโฆษณาให้คนต่างชาติเรากลับพยายามจับผิด และพยายามแสดงความเห็นว่าการกระทำเช่นนี้เป็นเรื่องที่ผิด
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจออะไรอย่างนี้ สังคมไทยแสดงความ “เอาแต่ได้” ให้ผมเห็นหลายต่อหลายครั้ง เช่น ขณะที่เรากระดี๊กระด๊าเมื่อเวลามีต่างชาติมาลงทุน เรากลับโวยวายใหญ่โตเมื่อเขาเอากำไรกลับบ้านเขาอยู่เรื่อยๆ
ผมไม่เคยไปต่างประเทศไกลกว่าพม่าและเขมร ผมไม่รู้ว่าฝรั่งเป็นอย่างนี้กันหรือไม่ แต่ให้ตายสิ ผมรำคาญกับสังคมไทยที่เอาแต่ได้อย่างนี้เสียเหลือเกิน
เมื่อใหร่กันที่เราจะตระหนักว่าการลงทุนของต่างชาติ เขาหวังกำไรแน่ๆ (ใครไม่หวังกัน?) ปัญหามันไม่ใช่อยู่ที่เขาจะเอากำไรจากเราหรือไม่ ปัญหามันอยู่ที่เราควบคุมการลงทุนเหล่านั้นให้มีประโยชน์กับเราเพียงใดต่างหาก
เช่นเดียวกับการโฆษณาการท่องเที่ยว ที่แทนที่เราจะมานั่งโวยวายให้คนๆ หนึ่งรักชาติ ด้วยการไม่รับงานโฆษณาจากประเทศเพื่อนบ้าน (แล้วตัวเองเก็บเงินไปยุโรป?) เรามานั่งคิดกันดีกว่าไหมว่าเขาเอาอะไรมาขายเรา เราแข่งกับเขาได้ไหม ถ้าไม่ได้ทำอย่างไรจึงจะแข่งได้ ถ้าแข่งได้ทำอย่างไรจึงจะรักษาความได้เปรียบเอาไว้
แทนที่มานั่งโวยวายกลัวว่าเขาจะเจริญ….
…เรามาคิดทำอะไรให้เราเจริญแข่งกับเขาได้มันน่าจะดีกว่า