ช่วงนี้พอดีงานส่วนหนึ่งเป็นการโค้ชรุ่นน้องให้โค้ดงานแทน พอช่วยๆ แล้วเริ่มจำตัวเองสมัยยังเด็กๆ ได้

ในครั้งหนึ่ง เวลาที่ผมเจอรายงานความผิดพลาดจาก gcc โลกแทบจะสลาย มือไม้สั่น รายงานความผิดพลาดยาวเหยียดที่พ่นออกมาสร้างเขาวงกตว่าเราควรแก้ตรงไหน ความกลัวทำให้เราเลือกที่จะไม่อ่าน เลือกที่จะไม่เรียนรู้ แล้วกลับไปนั่งจ้องโค้ดแย่ๆ ของเราต่อไป

ไม่รู้ว่าเพราะบางครั้งปัญหามันแก้ไม่ได้ด้วยการจ้องโค้ดหรือกูเกิลมันเข้ามาในชีวิตมากขึ้น เราเริ่มเอารายงานความผิดพลาดทั้งดุ้น ยัดใส่กูเกิล แล้วภาวนาว่าจะมีใครสักคนในโลกใบนี้ บอกเราว่าเราจะแก้ปัญหาอย่างไร

บางครั้งไม่มีก็กลับไปนั่งทางในกับโค้ดเดิมๆ ต่อไป

มองกลับมาวันนี้ เมื่อผ่านกระบวนการเรียนรู้นับครั้งไม่ถ้วน ผมกล้าที่จะค่อยๆ อ่านว่าปัญหาเหล่านั้นมันเกิดจากอะไร และน่าจะแก้ได้จากอะไรกัน

ในกระบวนการเรียนรู้ ไม่มีครั้งไหนที่ไม่ผ่านความเจ็บปวด การเรียนรู้ที่จะอ่านรายงานความผิดพลาดหลายต่อหลายครั้งเกิดหลังการเสียเวลาทำงานไปแล้วหลายต่อหลายวัน กับงานที่ไม่ได้เดินหน้าไปไหน

เมื่อเรามายืนอยู่ที่ความผิดพลาดครั้งที่ n มันง่ายที่จะบอกว่าเราทำได้ดีกว่าครั้งที่ n – 1

แต่น่าสงสัยว่าแล้วครั้งต่อไปล่ะ เราจะเป็นอย่างไรกัน

บางทีก็ไม่รู้หรอกว่าควรทำไหม

นึกไม่ออกว่าเหมาะสมรึเปล่า หรือมันจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมา

และก็ลังเลตลอดเวลา

แต่รู้สึกเอาว่าควรทำ ก็ทำลงไป

ก็เท่านั้น