เราจะเป็นศิลปินหรือเปล่า อยู่ที่คนอื่นเรียกเรา ไม่ใช่เราเรียกตัวเอง
โน๊ต เชิญยิ้ม
life
ราคา
ครั้งหนึ่ง เคยมีพ่อคนถึงเข้ามาถามผมว่าจะทำอย่างไรลูกของเขาจึงจะอ่านหนังสือได้เช่นเดียวกับผม ผมตอบเข้าว่านิสัยการอ่านเป็นเรื่องของการใช้เวลาในการปลูกฝังความคิด ดังนั้นหากเขาอยากให้ลูกรักการอ่าน เขาก็ควรใช้เวลากับลูกเพื่อชี้นำให้ลูกรักการอ่าน เขาเงียบไป….
ไม่รู้ว่าผมอคติไปรึเปล่า แต่ผมเชื่อว่าพ่อแม่ไม่น้อยเลยที่คิดว่าเขาสามารถสร้างนิสัยหลายๆ อย่างให้กับลูกได้ด้วยการจ่ายราคาบางอย่างที่ซื้อได้ด้วยเงิน เมื่อเขาพบว่าคำตอบของการสร้างนิสัยบางอย่างกลับไม่สามารถซื้อด้วยเงินที่เขายินดีจ่ายเท่าใหร่เท่ากัน เขากลับไม่สามารถยอมรับที่จะจ่ายเป็นอย่างอื่น เช่นเวลา ความรัก หรือการแสดงออกได้
ผมไม่ใช่พ่อคน และคงยังไม่มีโอกาสได้เป็นไปอีกนาน แต่ผมพบว่าหลายๆ ครั้งแล้วคนทั่วๆ ไปก็ไม่ได้ต่างจากพ่อคนนั้นเท่าใหร่เลย เราคาดหวังว่าเราจะจ่ายราคาบางอย่าง “เท่าใหร่เท่ากัน” อยู่เสมอ แต่เรากลับพบว่าสิ่งที่เราอยากได้มานั้น กลับเรียกร้องสิ่งราคาที่เราให้ไม่ได้แม้แต่น้อย เรากลับเฝ้าถามต่อฟ้าว่าทำไมมันจึงเป็นเช่นนั้น
เราอาจจะอยากประสบความพบชีวิตที่ตื่นเต้น เราอาจจะใช้เวลาท่องเที่ยวมากมาย แต่ชีวิตที่ตื่นเต้นนั้นอาจจะต้องการการเดินทางออกนอกเส้นทางมากกว่ามากกว่าที่เราเดินทางอยู่ ดอกไม้ช่อโตในมือของเราอาจจะไม่มีค่าอะไรถ้าเรายังไม่ได้คุยกับคนที่เราซื้อดอกไม้มาให้
ราคาไม่ใช่แค่เงิน ในชีวิตจริงแล้ว น้อยครั้งมากที่เราจะซื้อสิ่งต่างๆ มาได้ด้วยเงิน
โลกอาจจะถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรกก็เป็นได้…
อดีต
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง แสดงถึงจุดสิ้นสุดอีกครั้งของวันหนึ่ง เวลาผ่านไปเช่นเดียวกับที่หลายๆ คนเปรียบเปรยเวลาเหมือนสายน้ำที่ไหลไปโดยไม่มีวันหวนคืน ภาพถ่ายภาพหนึ่งหยุดเวลานั้นไว้ได้นานแสนนาน มันทำให้ผมนึกถึงวันคืนที่ผ่านไปโดยเราไม่มีโอกาสเรียกวันเหล่านั้นย้อนกลับมา
ขณะที่มนุษย์ถูกสร้างขึ้นมาให้มีความสามารถในการลืม บ่อยครั้งเราปฏิเสธถึงข้อดีของความสามารถนี้ และพยายามสร้างเทคโนโลยีสารพัดขึ้นมาเพื่อลบล้างมัน
และเราทำสำเร็จ….
ความทรงจำมากมายมหาศาลจะอยู่คู่กับเราไปตลอดกาล น่าเศร้าที่ความทรงจำยังคงเป็นเพียงความทรงจำที่เราจะไม่ได้รับอนุญาตให้ย้อนกลับไป ไม่ว่าจะเพื่อแก้ไขหรือจะสัมผัสความสุขในห้วงเวลานั้นอีกครั้ง
ขณะที่เราอยากจะลืมความหลังอันเจ็บปวด หลายครั้งแล้วการเฝ้ามองความหลังอันสุขสันต์ก็สร้างความเจ็บปวดในใจลึกๆ เราได้ไม่ต่างกัน เราอาจจะแอบถามตัวเองในใจอยู่เรื่อยๆ ว่ามันจะดีกว่าไหม ถ้าเราจะลืมทุกอย่าง แล้วใช้ชีวิตกับปัจจุบันโดยไม่มีอดีต
แต่ถ้าเราเลือกได้จริงๆ
เราจะทำใจทิ้งอดีตอันมีค่าไปได้หรือ…
พอ
ช – ผมหาสิ่งนั้นมาให้คุณได้แล้ว
ญ – แต่ฉันไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว
ช – เรื่องของเราคงต้องจบลงแค่ตอนนี้
ญ – ทำไมคุณต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น
ช – คุณไม่รู้หรือว่าผมพยายามหนักเพียงไร ถึงได้สิ่งนั้นมา