ช่วงนี้อ่านกำลังอ่าน The Time Traveler’s Wife นับเป็นนิยายรักเล่มแรกที่จะอ่านภาษาอังกฤษ ถ้าใครเคยดูหนังเรื่องนี้จะพบว่ามันค่อนข้างประหลาดคือพระเอกนั้นเป็นผู้เดินทางข้ามกาลเวลา อยู่ๆ ก็กระโดดไปกระโดดมาแบบควบคุมไม่ได้ เลยกลายเป็นว่าสักพักก็ไปเจอนางเอกตอนเด็ก สักพักก็โดดไปเจอลูกตอนโต

อ่านๆ ไปพบว่าการนำเสนอค่อนข้างน่าสนใจพอสมควร เพราะในนิยายนั้นรายละเอียดเยอะกว่า แต่ในความแปลกใหม่นั้นผมพบความจริงว่านิยายรักทั้งโลกมีรูปแบบที่เหมือนๆ กัน

1. คนหนึ่งสุดธรรมดา ต้องเป็นคนที่สัมผัสได้ที่สุดเท่าที่เราจะคิดได้ ไม่ว่าจะเป็น เหมยลี่ (สาวออฟฟิศไม่มีแฟน), Claire (สาวช่างฝัน), หรือกระทั่งนิยาย
2. อีกคนสุดพิเศษ ทะลุมิติ ทะลุเวลา รวยล้นฟ้า หล่อเทพ เป็นเจ้าชาย เจ้าหญิง ไม่ก็เก่งกังฟูปานจะสำเร็จเป็นศิษย์เอกตั๊กม๊อ
3. แล้วสองคนข้างบนก็มาเจอกัน
4. ช่วงนี้เปิดกว้ัาง สองคนอาจจะ “รักกันทันที”, “เกลียดกันแบบเทวดากับซาตาน”, “เฉยๆ เดินเฉี่ยวกัน หากันไม่เจอ”
5. สุดท้ายแล้วสักทางล่ะ สองคนจะได้คุยกันซักที และเริ่มรักกัน
6. จุดตายคือข้อ 5 นี่ “ห้ามนาน” รักกันได้ไม่เกินสองหน้า
7. งานเข้า
8. งานเข้า งานเข้า และงานเข้า ไปอีกสองสามร้อยหน้า
9. ปริศนาทุกอย่างไขกระจ่างแล้ว!!
10. รักกัน ครึ่งหน้า
11. จบ

ไม่น่าเรียกว่านิยายรักเลยนี่หว่า เรียนว่านิยายเกลียดกันไม่ก็นิยายงานเข้าก็ได้