นานมาแล้วรัฐบาลเขมรเคยใช้ข้อหาจารชนยัดให้กับประชาชนของตัวเอง

กระบวนการประหลาดของตำรวจเขมรในสมัยนั้นคือการจับคนต้องสงสัย แล้วทรมานจนกว่าจะสารภาพและต้องเอ่ยชื่อผู้ร่วมขบวนการออกมาอีกจำนวนหนึ่ง

เนื่องจากความทรมานที่เกินทน คนจำนวนมากจึงเอ่ยชื่อคนที่เขารู้จักไปส่งเดช จะได้ถูกประหารให้จบๆ กันไป

บ้านเราเองก็เคยอยู่ในยุคมืดแห่งคอมมิวนิสต์ ที่นักศึกษาผู้เรียกร้องประชาธิปไตยถูกกล่าวหาว่าเป็นคอมมิวนิสต์จนต้องไปเข้าร่วมกับคอมมิวนิสต์เข้าจริงๆ

การจับแบบเหวี่ยงแหเช่นนี้ไม่เคยสร้างประโยชน์ให้กับใคร มันทำลายทั้งผู้ถูกกล่าวหาและตัวผู้ปกครองเอง

ผมเคยอ่านหนังสือเรื่องประชาธิปไตยบนเส้นขนาน ประโยคหนึ่งที่น่าสนใจในหนังสือนั้นมีใจความว่า “น่าแปลกที่ประวัติศาสตร์มักย้อนกลับมาเสมอๆ”

ใช่มันน่าแปลกจริงๆ

ผมได้แต่หวังว่าครั้งนี้ มันจะจบลงด้วยความต่างออกไป…