เธอยืนอยู่ที่ทางเท้าตรงนั้นมานานเท่าใหร่แล้วไม่มีใครรู้….
เมื่อชั่วโมงที่แล้วเธอเดินมาจากอีกฟากของถนนเหมือนคนกำลังรีบเร่งไปที่ไหนสักแห่งเช่นเดียวกับคนส่วนใหญ่บนถนนสายนี้
แต่แล้วเธอก็หยุดเดินแล้วมองหันหลังกลับไปอย่างล่องลอย
…………
[เมื่อเช้านี้]
“โต้ ตื่นรึยัง” เสียงใสๆ ของเธอลอยมาตามเสียงโทรศัพท์ สองร้อยวันพอดีแล้วที่เธอถือเอาการปลุกชายหนุ่มในยามเช้าเป็นหน้าที่ของเธอ
“อืม ตื่นแล้วครับ” เจ้าของโทรศัพท์ตอบอย่างงัวเงีย
“เร็วๆ เข้าวันนี้ ปิง โทรมาสายแล้วนะ”
“อื้ม รู้แล้วๆ ไปอาบน้ำก่อนนะ” ชายหนุ่มตอบอย่างค่อนข้างห้วนแล้ววางสายไปโดยไม่รอคำตอบ
คุณรู้ไหม ว่าผู้ชายส่วนใหญ่ก็แปลกกันอย่างหนึ่ง ขณะที่อยากได้ความมั่นใจเป็นคำตอบจากปากหญิงสาวที่ตัวเองชอบ แต่เวลาการกระทำของตัวเองแล้วมักคิดว่าผู้หญิงจะอ่านความคิดของตัวเองออกอยู่เสมอๆ
[บ่ายวันเดียวกัน]
“เมื่อเช้า หงุดหงิดเหรอ เห็นเสียงไม่ดีเลย”ปิงถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“อืม ไม่มีอะไรหรอก แค่นอนไม่ค่อยพอน่ะ” โต้ ตอบคำถามด้วยเสียงเรียบๆ
“โกรธรึเปล่าที่ปิงโทรไปปลุกอ่ะ”
“ก็เปล่านะ แต่เมื่อเช้าแค่อยากตื่นสายอีกหน่อยน่ะ”
สีหน้าหญิงสาวหมองลงเล็กน้อย
“เอาหนังสือที่ปิงขอมาให้รึเปล่า”
“เอ้อ ลืมไปเลย ไว้วันหลังเอามาให้แล้วกันนะ”
“โต้ วันนี้โต้เป็นอะไรอ่ะ โต้ก็รู้นี่ว่าปิงต้องใช้หนังสือเล่มนั้นวันนี้”
“นี่ ใจเย็นๆ ได้มั๊ย เดี๋ยวโต้กลับบ้านไปเอามาให้เลยก็ได้”
“ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไร เดี๋ยวปิงไปหาเองก็ได้”
แล้วหญิงสาวก็เดินจากไป เธอเดินไปอย่างรีบเร่ง แล้วหยุดอยู่ตรงนั้น
………………….
หญิงสาวหยุดอยู่ตรงนั้นอยู่นานเท่าใหร่ไม่มีใครรู้ เธอเป็นจุดที่หยุดนิ่งท่ามกลางคลื่นมนุษย์ที่เดินไปข้างหน้าอย่างรีบเร่ง
…เหมือนเธอกำลังรอใครบางคน…
หลายชั่วโมงต่อมา เธอเดินช้าๆ ไปที่ข้างถนน เรียกแท็กซี่แล้วจากไปจากถนนแห่งนั้น
[สัปดาห์ต่อมา]
สถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง โต้ เดินวนไปมาที่หน้าประตูใหญ่พร้อมกับชะเง้อไปมาเหมือนรอใครบางคน
แล้วปิงก็เดินออกมา……
“สวัสดี” ชายหนุ่มทักทาย
“อืม สวัสดี”
“โกรธ เราเหรอ” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่โกรธแล้วแหละ” หญิงสาวตอบด้วยเสียงราบเรียบ กลบเกลื่อนความสั่นเครือไว้ภายใน
“จริงๆ นะ แล้วทำไมไม่โทรมาหาเราบ้างเลยล่ะ เราโทรไปก็ไม่รับ”
“เราอย่าเจอกันอีกสักพักเถอะโต้”
“ทำไมล่ะ โต้ทำผิดขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“โต้รู้มั๊ยว่าตลอดเวลาที่เราคบกัน โต้ไม่เคยขอบคุณปิงเลยที่โทรไปปลุก โต้รู้มั๊ยว่าปิงก็แค่อยากให้โต้เห็นความสำคัญของปิงบ้าง เท่านั้นเอง” เสียงหญิงสาวสั่นเครือ
“โต้ขอโทษนะ โต้เปลี่ยนได้นะ ปิงเชื่อสิว่าโต้จะเปลี่ยน”
“ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้วล่ะโต้ เราอย่าเจอกันสักพักเถอะ แล้ววันนึงเราคงกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีกครั้ง”
แล้วหญิงสาวก็เดินจากไป….
ปล. โครงเรื่องจาก The Break Up
น่าลองเอาไปรวมเล่มขายดูนะ
ตัวละครคุณลิ่วชื่อตรงกับเพื่อนๆ ของเด็กในออฟฟิศเลย แถมเป็นเด็กเกษตรรุ่นเดียวกันหมดเลยซะด้วย
แอบนึกว่าเรื่องจริงของเด็กแถวนี้เลยนะเนี่ย ^_^
อ่านแล้วเศร้า..
สาเหตุคือ
๑. มีอะไรในใจ เก็บไว้ในใจ ไม่คุยกัน จนสุดท้าย การระเบิด คือการเลิกลา
๒. ไม่เข้าใจกัน ไม่เข้าใจว่า ต่างเพศ คิดต่างกัน
.. สาเหตุคุ้นๆ เหมือนเคยเป็น เฮ่ออออออ………