บล็อคผมเมื่อปี 2014 กลายเป็นประเด็นสังคมขึ้นมาอีกรอบเมื่อสังคมไทยมีประเด็นอีกครั้ง ผมไม่ได้แชร์เองในรอบนี้แต่ตามคนรอบข้างก็มีเอาบล็อคไปแชร์อยู่เรื่อยๆ เรียกความคิดเห็นกันเป็นระยะ

สังคมไทยจำนวนมากเริ่มเข้าในสิทธิพื้นฐานในบางระดับ เราเริ่มเห็นการถกเถียงเปลี่ยนผ่านจากการที่เด็กท้องแล้วเป็นตัวอย่างศีลธรรมอันเลวทรามที่ต้องขจัดออกไปจากสังคม และเริ่มมีเสียงตรงกันมากขึ้นว่าเด็กแม้จะพลาดไปก็ต้องมีโอกาสได้เรียน

ข้อถกเถียงใหม่ๆ ของผู้ที่เปี่ยมไปด้วยจริยธรรมอันโหดเหี้ยมจึงเปลี่ยนไป และแสดงความปรารถนาดี™ ขึ้นมาได้อย่างน่าขนลุก

น้องๆ สุขภาพมีปัญหาแล้วจะเรียนได้ยังไง ควรไปที่ที่จัดไว้เฉพาะ

เสียงในหัวผมลอยก้องขึ้นมาทันที ว่า “เสือก”

คนพวกนี้ใส่หน้ากากความสงสารเพื่อตัดสิทธิ์พื้นฐานของคนสนองจริยธรรมอันโหดร้ายได้อย่างน่ากลัว ภายใต้ความสงสารพวกเขาผลักไสคนออกไปให้พ้นหน้าพ้นตาภายใต้ความรู้สึกว่าได้กระทำดี

เราอยู่ในสังคมที่หญิงทำงานโรงงาน (ที่บางคนก็ไม่ได้อายุเยอะกว่าเด็กในวัยเรียนที่ว่าสักเท่าไหร่) มีโอกาสลางานไปคลอดได้สามเดือน เราอยู่ในสังคมที่เด็กโดนรถชนขาหักสามารถเรียนจากโรงพยาบาลแล้วตามมาสอบได้ ประเด็นคนป่วยแล้วมาเรียนมาสอบอยู่ในหนังสือมานีมานะที่คนยุคนี้ดูจะ “อิน” กันเสียด้วยซ้ำ

ถ้าเราให้โอกาสคนเหล่านั้นให้เป็น “ปกติ” ที่สุดที่เราจะทำได้ แล้วจะเป็นอะไรกันนักหนากับคนท้อง เพียงเพราะเขาท้องตอนเรียน?

เขาทำอะไรได้ไม่ได้ก็เรื่องของเขา เขาจะพยายามลำบากกว่าคนปกติหรือไม่ก็เป็นทางเลือกของเขา การ “เสือก” เอาความสงสารไปทำลายชีวิตเขาคงไม่ใช่สิ่งที่คนที่มองตัวเองว่าเป็นคนดีจะทำกัน