ชีวิตช่วงที่ผ่านมาปีกว่าๆ นี้ผมอยู่ในโหมด “มีอะไรทำ” ตลอดเวลา จนจริงๆ แล้วอาจจะเยอะเกินไป เพราะบางช่วงนอนสี่ชั่วโมงต่อวันจนชินไปพักใหญ่

แต่ไม่ว่าจะยุ่งยังไง ผมพบว่ามันมีบางเวลา ที่นั่งๆ อยู่แล้วพบว่าตัวเอง “เคว้ง” ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป หัวสมองว่างเปล่า คิดไม่ออกแม้แต่จะหยิบนิยายอ่านเล่นขึ้นมาอ่านดีไหม หรือควรจะทำงานต่อไป

แต่บางทีเวลาอย่างนี้ก็ปล่อยให้เราได้ทบทวนหลายๆ อย่างที่ผ่านมา บางครั้งมันก็แค่ความผิดพลาดเก่าๆ ที่กลับมาจากความทรงจำ บางครั้งมันก็เป็นความเพ้อฝันถึงอนาคตที่ยังเป็นไปไม่ได้

เวลาผ่านไป ผมมักจะคิดว่าเวลาที่นั่งงงๆ อย่างนั้นเป็นเรื่องเสียเวลาชีวิตเป็นอย่างยิ่ง