มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ช่วงเทศกาลรับน้อง

ผมสอบเข้าคณะนวนิยาย ผักสวนครัว และไมโครคอนโทรลเลอร์ [อย่าเถียงว่ามันไม่มี เพราะนี่เป็นคณะที่ได้รับความนิยมสูงสุดในมิติที่ 1,324,672 เชียวนะ] หลังการไปถูบ้านอาจารย์มัธยมถึงห้าสิบหลัง [อ่าวคุณไม่รู้เหรอว่าในมิตินี้ การเข้ามหาวิทยาลัยนี่นับตามความชอบของอาจารย์ถึง 99% สอบเข้าอีก 1% เพื่อนผมคนหนึ่งล้างห้องน้ำไปกว่าสองร้อยห้องเชียวนะ] แน่ล่ะ ความสำเร็จในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของผมสร้างความภูมิใจให้กับที่บ้านได้ไม่น้อยทีเดียว

ผมเดินเข้าประตูมหาวิทยาลัย รุ่นพี่ยืนรออยู่ตรงนั้นแล้วสี่ห้าคน รุ่นน้องโดนจับเรียงแถวหน้ากระดาน

รุ่นพี่คนหนึ่งเดินออกมาด้านหน้า เขาพูดด้วยเสียงอันดัง

พี่ – ที่ยืนอยู่นี่ ใครเคยโดดบันจี้จั๊มป์บ้าง

พวกเรายืนเงียบ มองหน้ากันไปมา

พี่ – ว่าไงไม่มีใครเคยโดดเลยหรือ

รุ่นผมคนหนึ่งตอบออกไป – ไม่เคยครับ

พี่ – คุณไม่รู้หรือว่าการโดดบันจี้จัมป์ มันทำให้คุณปลูกผักสวนครัวได้ดีขึ้น

พวกเรามองหน้ากันอีกครั้ง….

พี่ – พวกคุณรู้ไหม ว่าการโดดบันจี้จัมป์ มันทำให้คุณมีโอกาสได้งานมากกว่าคนอื่นๆ

พี่ (ร่ายยาว) – พวกคุณลองนึกดู ถ้าวันหนึ่งพวกคุณไปสมัครงานแล้วเขาถามว่าพวกคุณเคยโดดบันจี้จั๊มปฺ์หรือไม่ คุณจะตอบเขายังไง แล้วถ้าคุณทำงานแล้วไปเจอหัวหน้าที่ชอบโดดบันจี้จั๊มป์เข้าล่ะ คุณจะำทำงานร่วมกับเขาได้หรือ

{คิดไม่ออกแล้ว เอาไว้ต่อตอนหน้า}