หลายๆ คนคงเคยได้ยินนิทานเกี่ยวกับสองสามีภรรยาที่แบ่งเรื่องราวที่ต้องตัดสินใจออกจากกัน ข้างภรรยานั้นตัดสินใจเรื่องเล็กๆ ตั้งแต่ซื้อบ้าน ซื้อรถ โรงเรียนลูก ฯลฯ ส่วนข้างสามีนั้นตัดสินใจเรื่องใหญ่ๆ เช่น สงครามอ่าว ความยากจนในแอฟริกัน ฯลฯ เป็นตลกร้ายที่แอบบอกว่าแท้จริงแล้วอำนวจส่้วนใหญ่ผู้ในมือคุณแม่บ้าน

แต่เรื่องหนึ่ีงที่น่าสนใจคือ การที่เราตลกกับการนั่งคิดปัญหาที่แก้ไขไม่ได้นั่นแหละ

ขณะที่ปัญหาส่วนใหญ่ที่เราเจอในชีวิต สามารถแก้ไขได้ง่ายๆ ด้วยการเริ่มจากตัวเรา อาจจะบอกให้คนอื่นรับรู้ หรือการลงมือแก้ไขเพียงเล็กน้อย ปัญหาเหล่านั้นจะหมดไปโดยง่าย

แต่มีปัญหาไม่น้อย ที่เราไม่อยู่ในสถานะที่จะเข้าไปแก้ไข แต่เราก็รำคาญใจกับมัน และยากจะทำใจได้ว่าถึงจุดหนึ่งแล้วมันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ได้

เรื่องนี้ชวนให้นึกถึงตัวผมเอง ที่เกลียดว๊ากเข้าไส้ พยายามจะเขียนบทความต่อต้านมาก็หลายหน แต่ถึงจุดหนึ่งแล้วพบว่ามันเหมือนกับการเอาก้อนหินไปเขวี้ยงใส่กำแพงเมืองจีน พอตามข่าวของ ศ.พิเศษ ภาวิช ทองโรจน์ พบว่าเมื่อคนอยู่ในสถานะที่เหมาะสม การกระทำที่อาจจะดูไม่ได้ใช้ความพยายามเท่าใหร่นัก กลับมีผลกระทบใหญ่หลวงยิ่งกว่า

นึกถึง “พี่แมว” จิรศักดิ์ ปานพุ่ม ที่เขาบอกเสมอว่าเขาชอบเล่นเพลงแจ๊สมาก แต่เมื่อเปิดตัวเขากลับต้องเก็บความสามารถส่วนนั้นไว้ เพราะในตอนนั้นเขายังไม่เป็นที่รู้จัก รอจนดังได้ที่ เมื่อเขาออก Cat in the mood ออกมา แน่นอนว่ามีคนฟัง มีสถานีวิทยุเปิด มีผลกระทบต่อแนวทางการฟังเพลงของคนจำนวนมาก

เรื่องพวกนี้มันอาจจะบอกอะไรเราได้หลายๆ อย่าง ที่เราจะเลือกแก้ปัญหาก็เป็นได้