คิดเล่นๆ ว่าถ้ามีโปรแกรมแชต ที่ไม่ใช้ข้อมูลของเราเลย

เปิดมาแล้วมีปุ่มเดียวคือ “เหงา” กดแล้วเซิร์ฟเวอร์จะจับคู่คนอื่นๆ ให้คุยกัน

ถ้าคุยแล้วถูกคอ ก็คุยกันไป ไม่มี profile ไม่มี contact มีแต่แชต ถ้าปิดแชตก็จบไป หรือถ้าคุยไม่มากพอก็กดปุ่มเหงาซ้ำไปเพื่อหาคนคุยเพิ่ม

ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใคร และเราก็ไม่รู้ว่าเราจะคุยกับใคร

ก็แค่มีคนมาคุยกัน

ภายใต้การต่อสู้ ภายใต้ความคิดว่าฝ่ายหนึ่งถูกฝ่ายหนึ่งผิด มันมีอะไรอยู่ใต้สิ่งเหล่านั้นมากมาก

มันมีความเชื่อ มันมีแรงผลักดันจำนวนมาก มันมีความรัก มันมีความโหยหา มันมีหลักการที่ต่างฝ่ายต่างยึดมั่นเอาไว้

เราจะมองอย่างไร เราจะละทิ้งคุณค่าของอีกฝ่ายหนึ่งเพียงเพราะเขายึดมั่นคนละหลักกับเรา หรือเราจะมองอย่างเรียนรู้ และทำความเข้าใจ

แล้วสิ่งที่เราเลือก จะตราอยู่ในชีวิตเราไปตลอดกาล

เรื่องหนึ่งที่ผมไม่ชอบมากๆ ในสังคมไทยวันนี้ คือ การมองว่าปัญหาทุกอย่างมีรากเหง้ามาจากการโกง

การมองเช่นนี้เป็นการมองที่ตื้น และหลายครั้งปัญหาหลายปัญหาก็มีรากเหง้ามาจากความกลัวแบบนี้เอง

คนเรามีแนวโน้มคิดว่า “กันไว้ดีกว่าแก้” จะไม่ทำให้เกิดปัญหาอะไร ผลที่ได้คือกระบวนการมากมายจนการพัฒนาหลายอย่างทำไม่ได้ หรือทำได้แต่ช้า หรือไม่ก็มีต้นทุนสูงมาก

พอต้นทุนสูง คนที่สร้างปัญหาแบบนี้ก็จะมองว่าเป็นการโกง แล้วสร้างกระบวนการที่จะเพิ่มต้นทุนในการพัฒนาเข้าไปอีก เป็นวนเวียนไม่จบสิ้น

มันอาจจะได้เวลามองใหม่ แล้วตั้งคำถามดีๆ ว่า “ปัญหาคืออะไร”