อำลา

อีกไม่ถึงร้อยชั่วโมงข้างหน้า ผมก็จะหมดสถานะภาพพนักงานของที่ทำงานที่แรกในชีวิตของผมลงแล้ว หลังจากอยู่ร่วมกันมา 2 ปี กับอีก 27 วัน

การได้มาทำงานที่นี่แทบจะเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่ผมคิดว่าจะได้ทำในสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ เพราะตอนนั้นในหัวผมมีแต่งานสายวิชาการ กับการเรียนต่อเท่านั้น แม้แต่เมื่อเข้ามาทำงานที่นี่เอง ผมก็ไม่คิดว่าจะต้องมาทำงานในส่วนที่รับผิดชอบตลอดสองปีเต็มที่ผ่านมานี้ และยิ่งไม่คิดว่าตัวเองจะทำงานในส่วนนี้มาได้นานขนาดนี้

นอกจากความรู้ประสบการณ์ในเชิงเทคนิคที่ผมได้จากการทำงานที่นี่ไปอย่างมากมายแล้ว ประสบการณ์ที่คุ้มค่าและมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีวันได้รับไม่ว่าจากการเรียนในสถาบันไหนๆ จะเป็นสิ่งที่สร้างความทรงจำที่ดีให้ผมได้เสมอ สิ่งที่ผมเรียนรู้เหล่านั้นได้เปลี่ยนความคิดผมให้เป็นให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นจนผมเองแทบจะนึกความคิดอ่านของตัวเองก่อนหน้านี้ไม่ออก ดังนั้นก่อนจะลาคงต้องไล่รายการขอขอบคุณ

  • ผู้ร่วมงานที่มีเป้าหมายร่วมกันว่าจะช่วยกันให้งานเสร็จ มีคุณค่าและสำคัญมากยิ่งกว่าความเชี่ยวชาญใดๆ
  • เพื่อนๆ ที่ร่วมการแชร์ความทุกข์ เหงา เศร้า สุข ฯลฯ กันในห้องเล็กๆ นั้นตลอดมา
  • พี่ๆ ในทีมงานที่เปิดกว้างและเปิดโอกาสใหจูเนียร์อย่างผมเข้าไปมีบทบาทจนคาดไม่ถึง
  • หัวหน้าทุกคนที่ใจเย็นกับคนที่อารมณ์ร้อนและวู่วามอย่างผมมาได้ตลอดมา จนลากผมให้ทำงานที่นี่มาได้ตั้งสองปีกว่า
  • ครอบครัวที่เข้าใจเวลาทำงานที่ยืดหยุ่นของผมเป็นอย่างดีตลอดมา และให้กำลังใจทุกครั้งที่ผมท้อ เบื่อ เซ็ง ตลอดจนอาการอื่นๆ ที่จะทำให้ผมตัดสินใจอะไรไปโดยไม่ใตร่ตรอง

สิ่งที่น่าเสียดายคือการที่ผมไม่สามารถร่วมงานในโปรเจคนี้อย่างเต็มตัวจนเสร็จได้ทั้งที่ตั้งใจไว้ให้เป็นอย่างนั้นแต่ต้น แต่จนถึงตอนนี้ก็เชื่อว่าผมได้มีส่วนร่วมผลักดันโปรเจคนี้มาถึงจุดที่น่าพอใจในระดับหนึ่ง และหวังว่าส่วนที่เหลือนี้เพื่อนๆ พี่ๆ ทีมงานจะสามารถพาโปรเจคให้เดินหน้าไปจนถึงฝั่งได้ตามที่คาดหวัง

แล้ววันหนึ่งเราคงได้ร่วมงานกันอีกครั้ง

 

Happy Valentine


Image033

ที่ทำงานมีรายการแจกการ์ดกับลูกโป่งวาเลนไทน์ด้วย ไม่รู้ทำไมแจกวันที่ 13 อาจจะเพราะพรุ่งนี้ไม่มีใครว่างเพราะต้องไปเป็นคุ่กัน T_T 

 

อารมณ์ศิลปิน

ช่วงหลังเริ่มเป็นห่วงตัวเองที่ใช้อารมณ์ศิลปินทำงานเกินพอดี ข้อดีของการใช้อารมณ์อย่างนี้คือเวลางานมันออกมันจะออกไม่หยุด สามารถทำงานได้ข้ามวันข้ามคืน แต่เวลาไม่มีอารมณ์ทำงานขึ้นมาทีก็ทำงานไม่ได้เลยเหมือนกัน

ยังหาสาเหตุของอารมณ์แบบนี้ไม่เจอ แต่อาจจะเป็น…

เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย…

 

เหนือระดับ

พอดีได้ไปสัมผัสงานด้านการตลาดอยู่พักใหญ่ๆ มีคำหนึ่งที่ใช้กันมากในวงการนี้คือ ความเหนือระดับ ถ้าได้ดูโฆษณาทีวีแล้วสังเกตดีๆ ก็จะพบว่ามีคำนี้แทรกอยู่เรื่อยๆ และเมื่อมองย้อนกลับไป คุณอาจจะแปลกใจว่าในความคิดที่อยากให้โลกมีความเท่าเทียมกันนั้น มุมหนึ่งของจิตใจเราอยากได้รับความเหนือระดับที่ว่านี้อยู่เรื่อยๆ

เคยมีเพื่อนคนหนึ่งบอกกับผมว่า เขาไม่ยอมเปิดเผยรายได้ของเขาให้เืพื่อนคนอื่นๆ รับรู้ ไม่ใช่ว่าเขาต้องการเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นเรื่องส่วนตัวแต่อย่างใด แต่กลับเป็นเพราะหลายครั้งที่เพื่อนของเขารู้ว่ารายได้ของเขาสูงกว่า ความทุกข์ใจก็มักจะท่วมจิตใจของเพื่อนของเขาอย่างช่วยไม่ได้

ความอิจฉา และการไขว่คว้ามาซึ่งการเหนือกว่านี่เอง อาจจะเป็นแรกผลักดันให้เราพยายามก้าวไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง เราอาจจะพยายามทำงานให้ดีขึ้น เพื่อให้ตำแหน่งการงานก้าวหน้าไปได้ไกลกว่าคนอื่นๆ เราอาจจะอดออมมากขึ้น เพื่อให้มีเงินเก็บมากกว่า

แต่แม้จะมีข้อดี ผมอดจะรังเกียจความปรารถนาเช่นนี้ในตัวเองไม่ได้ เมื่อความแรงผลักดันที่ต้องการก้าวไปข้างหน้าให้ไกลกว่า สร้างความพึงพอใจเมื่อตัวผมได้ยืนอยู่ในจุดที่เหนือกว่าคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นเพราะการทุ่มเทแรงกายและใจของผมเอง หรือจะเป็นความผิดพลาดของคนอื่นที่ทำให้เขาถอยหลังไป

เรื่องที่แย่ที่สุดของความปรารถนาที่จะเหนือคนอื่นคือการที่เราลืมความเป็นตัวเองไปเสียสิ้น ขณะที่เรามีความฝันมากมาย แต่เรากลับเสียเวลาไปกับความเหนือระดับจำนวนมหาศาลไม่ว่าจะเป็นเกรด เงินเดือน รถ เสื้อผ้า ตำแหน่งการงาน อำนาจ ฯลฯ

มันจะเป็นไปได้ไหม ที่คนๆ หนึ่งจะเป็นตัวของตัวเองอย่างเหนือระดับ เป็นไปได้ไหมที่คนๆ หนึ่งสร้างความพึงพอใจให้กับตัวเองในความรู้สึกที่เหนือกว่า แต่ไม่สูญเสียความเป็นตัวตนของเขาไป

และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้แต่ตั้งคำถามโดยไม่มีคำตอบ