เป้าหมาย

กำลังวางแผน และดำเนินการหักเหชีวิตตัวเองไปอีกทางที่ต่างจากทางทีเคยเป็น

…เอาง่ายๆ อยากเป็นอาจารย์…

ผมอยากเป็นอาจารย์ ด้วยความรู้สึกสองอย่าง คือ การสอนมันก็สนุกดี การองค์ความรู้ให้กับเด็กกลุ่มหนึ่งที่เขาจะทำไปใช้ต่อไปในอนาคต มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ กับอีกอย่างนึงคือ ความรู้สึกที่ว่าอาจารย์ที่ใส่ใจจะทำหน้าที่อาจารย์นั้นได้รับความเคารพรักจากลูกศิษฐ์ที่ยากจะหาไ้ด้จากอาชีพอื่นๆ

ขณะที่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะฝันถึงเป้าหมายอะไรสักอย่างหนึ่ง การทำให้เป็นจริงนั้นกลับไม่ง่ายเช่นนั้น หลายครั้งเรามัวแต่นั่งฝัน จนเราลืมว่าเราสามารถทำฝันนั้นให้เป็นจริงได้ไม่ยากเกินไป เพียงแต่เราเริ่มลงมือ

เพราะขณะที่ชีวิตคนเราผ่านเรื่องยากๆ ไปมากขึ้นตามกาลเวลา เราเริ่มมันใจขึ้นเรื่อยๆ ว่าที่เราผ่านมานั้นมันคือความหนักหนาที่ยากจะมีใครเทียบ เรามองสิ่งที่เราผ่านมาเมื่อวานว่าเราฝ่าอุปสรรคอันยิ่งใหญ่มาได้ แล้วเราก็ลืมไปว่าก่อนหน้านั้นเราเคยมองว่าปัญหาเช่นนั้นมันใหญ่เพียงไร

เราบอกกับตัวเองว่าเพียงพอแล้วที่จะทำตามความฝันไปมากกว่านี้ เราสู้มาไกลพอแล้ว แล้วเราก็หยุดที่จะลองดูกับปัญหาต่อๆไป

ผมเคยอ่านหนังสือชีวประวัติของคุณตัน โออิชิ ไปครั้งหนึ่ง

ขณะที่ทึ่งกับความสามารถด้านธุรกิจ ต้องยอมรับว่าคุณตันกล้าทำอะไรมากมาย ขณะที่จุดที่เขายืนอยู่นั้นนับว่าเป็นจุดที่ดีมากๆ แล้วสำหรับคนส่วนใหญ่ในประเทศนี้ แต่เขาก็เลือกที่จะเดินหน้าต่อไป คว้าโอกาสที่เข้ามาโดยไม่ลังเล

ผมเขียนเรื่องนี้ค้างไว้นานหลายเดือน ก่อนที่จะกลับมาเขียนต่อจนเสร็จ

มันคงได้เวลาที่ชีวิตจะเดินหน้าไปอีกครั้ง

 

Fact

ในบรรดา Quote จากหนังทั้งหมดเท่าที่ติดตามมา คงบอกได้ว่าคำหนึ่งที่สั้นและชอบมากๆ คือ

This is full of SHIT!!!….. Not enough fact.
The Sum of All Fear

แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ จากหนัง แต่เวลาที่ต้องคิดอะไรในเรื่องที่ต้องการตรรกะสูงๆ แล้ว เป็นแนวคิดที่ผมนำมาใช้เสมอ คือการล้างเรื่องไร้สาระออกไปให้หมด แล้วคงไว้แต่ข้อเท็จจริง

ผมมองว่าหลายครั้งมันไร้สาระ และเลวร้ายในการที่เรานั่งทุ่มเถียงกันด้วยการคาดการณ์ ข่าวลือ และความเชื่อส่วนบุคคล

ที่น่ารังเกียจคือหลายๆ ครั้งแล้วเมื่อคนเราต้องการให้ความเชื่อของตนเองได้รับวามเห็นชอบ เราใส่ข่าวลือ และการคาดการณ์เข้าไปรวมๆ กับข้อเท็จจริง

ที่บ้านผมถามผมเรื่องความเห็นทางการเมืองหลายครั้ง แต่ผมปฎิเสธที่จะคุยเรื่องนี้เสมอ ในเมื่อข้อเท็จจริงคือผมไม่รู้จริง และการพูดคุยนั้นจะนำไปสู่การบาดหมางจริง ในชีวิตของผม แม้เรื่องที่ำมาคุยกันนั้นอาจจะเป็น SHIT ที่ออกมาจากสื่อต่างๆ ปนเปกันมั่วไปหมด

อารมณ์ ความเชื่อ และัจินตนาการจำเป็นต่อมนุษย์ และเป็นสิ่งที่แยกเราออกจากเครื่องจักร (และสัตว์?) แต่เรามีทางเลือกที่จะใช้มันเสมอ เราเองเ็ป็นผู้เลือกว่าอะไรมีความสำคัญ และอะไรไม่มี

เราเองเป็นคนตัดสินใจ

 

สบตา

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ส่วนผมกำลังเดินผ่านไป

เธอเงยหน้าขึ้นมา เราสบตากัน เวลาทั้งโลกเหมือนจะหยุดลง

ถ้าผมเดินเ้ข้าไปทักทายกับเธอในตอนนี้ ใครจะรู้ว่าเธออาจจะเป็นคนที่ผมมองหามานาน เธอจะคุยกับผม เราอาจจะรู้จักกันมากขึ้น และความสัมพันธ์ของเราอาจจะทำให้ใครๆ ต้องสงสัยว่ามันเริ่มต้นอย่างไร

เวลาเดินต่อไป ผมละสายตาจากเธอ แล้วเดินไปข้างหน้า

ทิ้งคำถามไว้ในใจตัวเองตลอดไป

ถ้าผมเดินเข้าไปทักเธอในตอนนั้น….