ช่วงเวลาดีๆ นั้นมีไว้ใช้ร่วมกับคนที่เรารัก
-ลิ่ว
me
ทวิภพ
ไม่รู้สปอยรึเปล่า เอาเป็นว่าผมอ่านหนังสือกับฟังเพลงจากซีดีก่อนไปดู ยังไม่รู้สึกเสียดายค่าตั๋ว เสียดายอย่างเดียว…..
ไม่ยอมซื้อที่นั่งดีกว่านี้….
เห็นเตรียมเรื่องหน้าที่จะเปิดตัวพร้อมๆ กับโรงละครของทาง Scenario เอง ก็คงไปดูอีกทีแน่ๆ ยังไงบันทึกความรู้สึกของเรื่องนี้ก่อน เพราะเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ไปดูละครเวที (เล่นของแพงตั้งแต่ทีแรกเลยตู…)
– เสียงดี อันนี้ได้จากหอประชุมไทย-ญี่ปุ่น ดินแดง เรื่องหน้าไม่รู้จะดีอย่างนี้รึเปล่า ต้องรอดู (ฟัง)
– ที่นั่งยังคงเป็นข้อเสียของที่นี่ นั่งลำบากไม่ว่า เวลาคนมาสายแล้วมันต้องลุกให้เข้าไปนี่สุดเซ็ง แถมแถวผมมีคนมาสายไปร่วมครึ่งชั่วโมง ไม่ให้มันเข้าได้มั๊ยเนี่ย….
– คนดูปรบมือถี่ไปหน่อย ไม่รู้หลักสากลเป็นยังไง แต่แค่จบฉากผมว่าไม่น่าปรบมือ ถ้าจบองค์ก็พอไหว บางทีเรื่องมันดำเนินอยู่ แล้วต้องมาฟังเสียงปรบมือนี่มันสะดุด
– คนนั่งข้างๆ ร้องไห้ฟูมฟายมาก ได้ยินเสียงสูดยาดม (ผสมสูดขี้มูก) อยู่เรื่อยๆ
– ว่าคนข้างๆ ไป ตัวเองก็เกือบน้ำตาเล็ดเอาเหมือนกัน…..
– เสียงร้องยังไม่สมบูรณ์เท่าใหร่ มีเพี๊ยนนิดๆ แต่นี่มันเป็นความสมบูรณ์ของการแสดงสดไม่ใช่เหรอ?
– โฆษณาแฝงนี่ขอทีว่างานหน้าอย่าให้มีเลย จะตั้งบูทหน้าโรงหรือจะพิมพ์โฆษณาในสูจิบัตรตัวโตเท่าใหร่ก็ได้ แต่อย่าให้มีในตัวละครเลยได้โปรด
– CG เป็นการ์ตูนไปหน่อย ใช้เยอะไปนิด เน้นภาพสามมิติจนมึนหัว ผมว่าเอามาช่วยคั่นฉากกับเทคนิคเพิ่มเติมก็น่าจะโอเคแล้วนะ
– สาวเยอะมาก สวยด้วย แม้ส่วนใหญ่จะมากับแฟนก็เหอะ แต่ด้านขวาผมมีอาหมวยมากับพ่อแม่แฮะ…….
– อยากได้ดนตรีเป็น Orchrestra ชุดใหญ่อ่ะ อันนี้มันป๊อบๆ ไปหน่อย ฉากซึ้งๆ มันยังไงชอบกล
– คนดูมารยาทค่อนข้างดีมากกว่าดูหนัง ทั้งเรื่องมีเสียงโทรศัพท์เพียงสองครั้งเท่านั้น….
– ใส่เสื้อยืดไปจนถึงชุดราตรีเข้าไปดู ก็ไม่มีใครว่าแปลก….
– หวังว่าจะมีแสดงทุกปีเหมือนของฝรั่งนะ ถ้าค่าตั๋วมันไม่กลายเป็นใบละหมื่น ผมคงตามไปดูเรื่อยๆ
– ของที่ระลึก ถ้าให้นักแสดงออกมาเซ็นให้ คนซื้อระเบิดแน่ๆ มีคุณค่ากว่าเซ็นแล้วมาขายทีหลังด้วย
อดีต
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง แสดงถึงจุดสิ้นสุดอีกครั้งของวันหนึ่ง เวลาผ่านไปเช่นเดียวกับที่หลายๆ คนเปรียบเปรยเวลาเหมือนสายน้ำที่ไหลไปโดยไม่มีวันหวนคืน ภาพถ่ายภาพหนึ่งหยุดเวลานั้นไว้ได้นานแสนนาน มันทำให้ผมนึกถึงวันคืนที่ผ่านไปโดยเราไม่มีโอกาสเรียกวันเหล่านั้นย้อนกลับมา
ขณะที่มนุษย์ถูกสร้างขึ้นมาให้มีความสามารถในการลืม บ่อยครั้งเราปฏิเสธถึงข้อดีของความสามารถนี้ และพยายามสร้างเทคโนโลยีสารพัดขึ้นมาเพื่อลบล้างมัน
และเราทำสำเร็จ….
ความทรงจำมากมายมหาศาลจะอยู่คู่กับเราไปตลอดกาล น่าเศร้าที่ความทรงจำยังคงเป็นเพียงความทรงจำที่เราจะไม่ได้รับอนุญาตให้ย้อนกลับไป ไม่ว่าจะเพื่อแก้ไขหรือจะสัมผัสความสุขในห้วงเวลานั้นอีกครั้ง
ขณะที่เราอยากจะลืมความหลังอันเจ็บปวด หลายครั้งแล้วการเฝ้ามองความหลังอันสุขสันต์ก็สร้างความเจ็บปวดในใจลึกๆ เราได้ไม่ต่างกัน เราอาจจะแอบถามตัวเองในใจอยู่เรื่อยๆ ว่ามันจะดีกว่าไหม ถ้าเราจะลืมทุกอย่าง แล้วใช้ชีวิตกับปัจจุบันโดยไม่มีอดีต
แต่ถ้าเราเลือกได้จริงๆ
เราจะทำใจทิ้งอดีตอันมีค่าไปได้หรือ…