ความตั้งใจ

ข้าวจานหนึ่ง…. ในร้านหรู

เจ้าของร้าน ตั้งใจจะเอากำไรปีนี้ไปดาวน์รถคันใหม่ซักที
พ่อครัว กำลังผ่อนคอนโดที่เพิ่งซื้อเมื่อต้นปี
เด็กเสิร์ฟ กำลังเก็บเงินไปซื้อเกมกด

ข้าวจานหนึ่ง…. ในร้านข้างถนน

เจ้าของร้านกำลังหาเงินค่าเทอมให้ลูก
เด็กเสิร์ฟกำลังช่วยแม่ทำงาน

ข้าวจานหนึ่ง…. ที่บ้าน

คนทำอยากให้คนกินอร่อย
คนทำอยากเห็นคนที่กินข้าวจานนี้ แล้วยิ้มอย่างพอใจ
คนทำดีใจที่ทุกคนมีความสุขกับข้าวจานนี้

 

เส้นทาง

ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยทางเลือก ยิ่งเราโตขึ้นเรื่อยๆ ทางเลือกยิ่งมากขึ้นเป็นเงาตามตัว

ที่ยากกว่าคือการตัดทางเลือกที่ไม่ได้ง่ายเหมือนเิดิม

เมื่อครั้งยังเด็ก เราถูกทดสอบด้วยทางเลือกง่ายๆ อาจจะตัดสินด้วยสุภาษิตที่ว่า “รักดีหามจั่ว รักชั่วหามเสา” ง่ายๆ กันเท่านั้น สิ่งที่เราต้องทำคือการเอาชนะใจตัวเอง เพื่อเลือกทางที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันดี

เมื่อเราโตขึ้น เรากลับเจอทางเลือกที่หลายๆ ครั้งดูดีทุกๆ ทาง การตัดสินใจของเราไม่ได้ขึ้นกับการเลือกสิ่งดีอย่างตรงไปตรงมา แต่เมื่อเราก้าวข้ามการเลือกแต่ละครั้งมา เรามักมีคำถามในใจว่าเราเลือกผิดรึเปล่า เราเลือกดีแล้วหรือ จะดีกว่าไหมถ้าเราเลือกอีกทาง

เรามองกลับไป

หลายๆ ครั้งที่ผมเป็นเช่นนี้ ผมกล้าบอกตัวเองว่าเลือกถูกแล้ว เพียงหากผมมองย้อนกลับไป นึกถึงวันที่เคยต้องลืนเลือกเส้นทางชีวิตนั้น….

….แล้วผมยังคงเลือกทางเดิม

 

GOOG

ในขณะที่ซอฟท์แวร์บนเครื่องผมลดการพึ่งพาจากไมโครซอฟท์ลงไปทุกขณะ ชีวิตผมเองกลับต้องพึ่งพากูเกิลมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันผมอ่านข่าวตอนเช้าจาก Google Personal อ่านเมลจาก Gmail คุยกับเพื่อนทั้งส่วนตัวและเรื่องงานทาง Google Talk

สองสามวันมานี้เริ่มเก็บ Bookmark ทาง Google History แถมยังเลือกใช้บริการปฎิทินจาก Google Calenda อีก

เรื่องน่ากลัวอย่างหนึ่งของคำว่าพื้นที่เก็บเมลขนาด 2 กิกะไบต์ แล้วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ของ Gmail คือจะไม่มีใครคิดจะสำรองข้อมูลเอาไว้ในเครื่องของตัวเองอีกต่อไป ทุกคนจะมีชีวิตที่อิงกับกูเกิลมากขึ้นเรื่อยๆ จนยากจะถอนตัว

ข้อดีอย่างหนึ่งของกูเกิลคือมันฟรี แต่มีโฆษณา ที่เราเคยวาดฝันว่าอนาคตอินเทอร์เน็ตจะเป็นเหมือนทีวี ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงแล้วที่กูเกิล อาจจะถึงเวลาของมันเอง เราคงเดากันได้ว่าอีกหน่อยแต่ละค่ายคงมีบริการของแต่ละคนครบ ทั้ง Google, Yahoo!, MSN ที่เหลือก็เป็นแค่ว่าผู้ใช้จะเลือกของใคร ที่แย่คือ เวลาเลือกของเจ้าไหนแล้ว เพื่อความสะดวก ต้องเลือกทั้งหมด จะเลือกใช้บางบริการจากบางเจ้าดูเหมือนจะเป็นการใช้งานที่ไม่ค่อยดีนัก

ถึงวันนั้นข้อมูลทั้งหมดของเราจะไปอยู่ในผู้ให้บริการเจ้าใดเจ้าหนึ่ง

มันจะน่ากลัวแค่ไหนกันนะ

 

ิทิ้ง

อยู่ดีๆ เมื่อวานแม่ก็บอกว่าผมเหมือนพ่ออยู่อย่างนึุง คือ เวลาหมดความอดทนกับอะไรแล้ว จะทิ้งไปดื้อๆ

ฟังแล้วตกใจเล็กๆ เพราะตอนนี้กำลังคิดจะทิ้งความพยายามบางอย่างอยู่จริงๆ

ที่น่าสนใจคือ มันมีความพอดี ในความดื้อของคนเรารึเปล่า เราควรอดทนกัดฟันพยายามกับบางสิ่งมากเพียงไร ที่ตรงไหนที่เราควรบอกว่าพอ

การทิ้งอะไรบางอย่้างไปโดยไม่ใส่ความพยายามไปเต็มที่ ก็กลายเป็นความเหยาะแหยะ

แต่การพยายามโดยไม่มองความเป็นไปได้ ก็กลายเป็นความรั้น ดื้อแพ่ง

แล้วตรงกลางมันเป็นอะไรกัน?