วันนี้นั่งลองคิดๆ ดูความจริงข้อหนึ่งคือ
ผมยอมลดเงินเดือนตัวเองไปสัก 20-30 เปอร์เซนต์ถ้าทำงานที่บ้านได้
ทำไมในโลกที่วันนี้ค่าเน็ต 1 เมกกะบิตต่อวินาทีเดือนละพัน (น่าจะพอสำหรับ Video Conference แล้วนะ) เรายังต้องไปทำงานให้เปลืองน้ำมันรถ เปลืองค่าเช่าสำนักงาน และเปลืองค่าข้าวแถวออฟฟิศที่่แพงมหาศาลกันอีก?
วันนี้ว่าจะเริ่มเขียน ZWSP for OpenOffice.org
เปิดเว็บ OpenOffice มานั่งอ่าน API เว็บดันเจ๊ง เปิดเกมเล่นมันโลด..
คนยิ่งหาข้ออ้างจะขี้เกียจอยู่….
คนเราบางครั้งก็ต้องการใครสักคนที่ไม่ใช่เพื่อนมาอยู่เคียงข้างเรา
พี่อู๊ด
ผมลืมตาขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง มันถึงเวลาที่ผมต้องเดินทางจากบ้านไปทำงานตามปรกติ ในใจของผมเกิดคำถามขึ้นมาว่า เราจำเป็นที่ต้องเชื่อฟังกฎเกณฑ์ในชีวิตของเราเพียงใดกัน ทำไมเราจึงไม่มีสิทธิเลือกว่าในวันหนึ่งๆ เราจะดำเนินชีวิตของเราอย่างไร
ชีวิตคนเราอาจจะถูกสอนให้อยู่ในกรอบตลอดมา จนนึกไม่ออกว่าถ้าวันหนึ่งแล้ว เราเลือกที่จะเดินออกจากกรอบนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
ทำไมเราจึงต้องไปทำงานในเวลาที่เราอยากนอนอยู่บนเตียง ทำไมเราจึงต้องนั่งทำงานล่วงเวลาขณะที่ครอบครัวของเรารอเราอยู่ที่บ้าน ทำไมเราหลายๆ คนเลือกที่จะทิ้งคนที่เรารักเพื่อไปจากกันไปไกล เพื่ออนาคตที่ดีกว่า
ผมมองย้อนกลับไปสมัยเรียน ผมใช้เงินน้อยกว่าในตอนนี้มาก หากผมย้อนกลับไปใช้จ่ายเท่าในเวลานั้น เงินเก็บที่ผมมีอยู่จะให้เวลาว่างที่ผมจะทำอะไรตามใจได้นานเกินพอ
แต่ผมก็ยังต้องทำงานหนักตลอดเวลา….
เราสร้างข้ออ้างสารพัดเพื่อที่จะบอกกับตัวเองว่าเราต้องทำงานหนักในวันนี้ เราอยากให้ครอบครัวสบาย เราอยากได้อิสระภาพทางการเงิน เราอยากได้รถ เราอยากได้ทุกอย่างจนเราลืมที่จะให้สิ่งที่เราอยากได้จริงๆ ในเวลาปัจจุบัน
วันหนึ่งข้ออ้างเหล่านั้นก็กลายเป็นกฎเกณฑ์ในการดำรงค์ชีวิต และความต้องการของเราก็ลอยหายไปกับอากาศ
ชีวิตคนเราไม่มีทางเลือกจริงๆ น่ะหรือ?
หรือเราเองแหละที่ไม่กล้าที่จะเลือก