น่าจะเป็นละครเกาหลีเหนือเรื่องแรก (หนัง/หนังสือนี่เยอะแล้ว) และเรื่องราวเบาสมอง สนุกตลกกว่าทุกเรื่องที่เคยดูมา Son Ye Jin ยังคงเล่นได้ดีมาก แม้เรื่องก่อนๆ จะเน้นเครียดกว่านี้เยอะ

[Spoil!]

เนื้อเรื่องของ Crash Landing on You ไม่ได้พูดถึง ความโหดร้ายของเกาหลีเหนือเท่าไหร่นัก แตะๆ บ้างคือมีเด็กจนๆ วิ่งไปมาในฉาก ตัวประกอบหลักทั้งหมดเป็นคนชั้นกลางค่อนสูง มีชีวิตที่ปัจจัยสี่ไม่ได้เลวร้าย หลายคนอยู่ในระดับรวยแม้เทียบนอกเกาหลี

แม้จะสร้างภาพที่สวยงามเกินจริง แต่เนื้อเรื่องกลับฝันถึงสายสัมพันธ์ที่ไม่มีอยู่จริง ความปรารถนาว่าสองเกาหลีจะกลับมาเป็นชาติเดียวกันอีกครั้ง

แม้เรื่องจะจบอย่างมีความสุข แต่ภายใต้ความสุขนั้นคือความโหดร้ายของการแยกสองเกาหลีออกจากกัน สายสัมพันธ์ที่ต้องพลัดพราก ข้อความถึงคนในหมู่บ้านที่ห่างไปไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตรแต่กลับเจือจางได้เพียงกล่องเครื่องสำอางค์ ช่วงเวลาที่พระนางมีความสุขในตอนจบนั้นเป็นความสุขที่มีได้เพียงปีละสองสัปดาห์ จากการเสี่ยงตายของทั้งคู่

สายสัมพันธ์และความฝันนี้แทบไม่มีอยู่จริงในโลกความเป็นจริง คำร้องขอพบญาติน้อยลงเรื่อยๆ ผู้ขอกลายเป็นผู้สูงอายุขึ้นไปตามระยะเวลาที่สองเกาหลีที่แยกขาดจากกัน สองชาติกำลังไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปภายใน 20-30 ปีข้างหน้า

ความไม่สมจริงของเรื่องจึงไม่ใช่ประเด็น เพราะประเด็นของมันคือการแสดงความฝันว่า จะดีแค่ไหนถ้าสองเกาหลียังมีปฎิสัมพันธ์กัน จะดีแค่ไหนถ้าสองเกาหลียังเชียร์บอลด้วยกันได้ และความสัมพันธ์ไม่ใช่เรื่องของการมองฟ้า

ปล. สวิสนี่สวยจริง และพบว่า Interlarken ที่คนชอบไปเล่น glider กันนี่นักท่องเที่ยวเกาหลีเยอะกว่าชาวจีน

หนังสือเล่มที่ 4 ของปีนี้ที่อ่านจบ เป็นเรื่องราวของนักบำบัดจิตวิทยา เขียนพาเราเข้าไปประสบกับการบำบัดของคนไข้ 5 คน รวมถึงตัวนักบำบัดเอง (ที่ไปให้คนอื่นบำบัด)

หนังสือเล่าถึงประสบการณ์ว่าทำไมคนเราจึงต้องไปบำบัด สร้างภาพให้คนเข้าใจว่าคนเราบางครั้งก็ผ่านเรื่องราวหนักหนาเกินไปที่หาทางออกไม่ได้ และการบำบัดก็อาจจะเป็นทางหนึ่ง พร้อมกับการหาสาเหตุของพฤติกรรมที่นำไปสู่การพบปัญหานั้นซ้ำๆ

หนังสือเขียนสนุก และตลกในบางมุมอยู่เรื่อยๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันเป็นหนังสือขายดีอยู่นาน ขณะเดียวกันก็เล่าถึงปัญหาภาพใหญ่ที่คนอเมริกันนิยมการใช้ยารักษาแทนการบำบัด เพราะได้ผลเร็วกว่า

อ่านได้เรื่อยๆ เหมือนอ่านนิยาย เนื้อเรื่องสลับหว่างอาจจะทำให้งงบ้างช่วงแรกๆ แต่พออ่านจบแล้วรู้สึกผูกพันกับทั้งสี่คน ในมุมหนึ่งก็คงคิดได้ว่าหากมีเรื่องร้ายแรงในชีวิตแล้วรับไม่ไหว ก็อาจจะต้องหาคนบำบัดไปนั่งคุยด้วยเหมือนกัน

วันก่อนที่มีข่าวซื้อตัวสส. กัน มีตัวเลขหนึ่งที่โผล่ขึ้นมาคือราคาอยู่ที่ประมาณ 23 ล้านบาท แล้วมีการพูดคุยกันเยอะว่าทำไมน้อยกว่าที่หลายคนคิด ผมเองเคยสัมภาษณ์บริษัท Robowealth ระหว่างสัมภาษณ์มีตัวเลขหนึ่งคือ คนจะเกษียณอย่างสบายได้ควรมีเงินเก็บอย่างน้อย 20 ล้านบาท

หลังจากลองมาคำนวณดูแล้ว 20 ล้านนับเป็นตัวเลขของคำว่า “สบายไปตลอดชาติ” อย่างพอดี จากที่เคยคุยกับคนทำงานว่าในกทม. นั้น รายได้ที่น่าจะ “สบายๆ” น่าจะเกิน 50,000 บาทขึ้นไป ที่รายได้เท่านี้ คุณจะกิน, เที่ยว, และมีชีวิตความเป็นอยู่ในระดับที่ค่อนข้างดีมากไม่ต้องประหยัดเท่าใดนัก แม้จะไม่ได้มีเหลือพอให้กินอาหาร fine dining บ่อยๆ หรือติดแบรนด์เนมเป็นว่าเล่นก็ตาม

เงินก้อน 20 ล้านบาท หากลงทุนแบบไม่เสี่ยงนัก ผลตอบแทน 4.5-5% ก็ไม่น่ายากเกินไป ผลตอบแทนนี้ทำให้เราสามารถมีชีวิตแบบรายได้ 50,000 บาทได้ โดยที่ยังมีเงินเหลือพอไปเก็บเพิ่มเพื่อสู้กับเงินเฟ้อเสียด้วย

แปลว่าเราจะมีคุณภาพชีวิตเท่าๆ กับเงินเดือน 50,000 บาทในวันนี้ ตลอดไป ทำให้ 20 ล้านนับเป็นตัวเลขที่ชวนให้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า “ก็แค่ครั้งเดียว ที่เหลือจะอะไรก็ช่างมัน” ได้เป็นอย่างดี

เห็นเรื่องนี้ดังมากในทวิตเตอร์เมื่อปีที่แล้ว เพิ่งได้ดูใน Netflix และเกือบเลิกดูตั้งแต่ 1-2 ตอนแรกเพราะเห็นว่าเป็นหนังรักแบบการ์ตูนเกินไป ไม่มีประเด็นอะไรให้คิดต่อเท่าไหร่

แต่กลางๆ เรื่องพอโอเคอยู่ เล่นประเด็นกับความสัมพันธ์ของคนที่คลั่งไคล้ (obsessed) กับอะไรมากๆ และการวางความสัมพันธ์กับคู่ที่เป็นแฟนว่าจะวางตัวกันอย่างไร และมันก็อยู่กันไปได้ โดยเรื่องหลักพูดถึงชีวิตกลุ่มแฟนคลับ (นางเอก) ที่บ้าดาราชายมากๆ แต่ก็มีความสัมพันธ์ของตัวเอง ขณะเดียวกันในเรื่องก็มีคู่พ่อแม่นางเอกที่ต่างคนต่างคลั่งอะไรกันคนละอย่างอีกเช่นกัน

มีประเด็นเล็กๆ ให้เก็บบ้าง เช่น การเล่นสัญลักษณ์กาแฟ ที่นางเอกเป็น americano และพระเอกเป็นนมร้อน (กินกาแฟไม่ได้) แต่ก็หาพื้นที่ร่วมเป็นลาเต้ได้ หรือเพื่อนนางเอกที่พูดถึงความสัมพันธ์ที่สามีทำผิดแล้วใช้ลูกมาง้อว่าเป็นการกระทำที่ขี้ขลาด

ท้ายเรื่องเริ่มยืดมีอาการบทหมดไม่มีประเด็นต่อแล้ว ตอนสุดท้ายนี่มีประเด็นเดียวคือทั้งสองรักกันตลอดไป happily ever after