ผมเดินไปตาม Marina Bay ในสิงคโปร์ จุดที่เป็นสัญลักษณ์แห่งทุนนิยมมหาศาลแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

จุดที่ความโลภ วัตถุ และการพนันมาอยู่รวมกันในวงกลมเล็กๆ รอบแอ่งน้ำแห่งนี้

แสงไฟสาดไปตามเมือง เข้ากับเพลงจากวงออเครสตร้าที่ถูกจ้างมาบรรเลงอัดไว้ให้เข้ากับจังหวะของแสงไฟ

ไม่มีธรรมชาติ ไม่มีต้นไม้ ไม่มีความจริง

แม่น้ำที่ล้อมกรอบด้วยแนวตลิ่งคอนกรีต พื้นดินที่ถูกถมด้วยงานวิศวกรรรม และแสงไฟที่ได้จากการเผาไหม้เชื้อเพลิงมหาศาล

แต่นาทีหนึ่ง ผมรู้สึกว่ามันสงบและสวยงาม

เราจะเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าอะไร ความหลงไหลในทุนนิยม ความหลงไหลในวัตถุ หรือความสร้างสรรค์แห่งมนุษยชาติ

เราควรจะรังเกียจมัน เราควรจะด่าว่ามันว่ามันเป็นความเลวร้าย หรือเราควรจะหยุดความเกลียดที่สร้างมาแต่หนไหน แล้วมองความงามที่สร้างสรรค์โดยเพื่อนร่วมโลกของเราเองที่ทำงานอย่างหนัก แล้วมองความสร้างสรรค์นี้ด้วยความชื่นชม

เวลาผ่านไปห้านาที การแสดงจบลง

ผมสงสัยกับตัวเองว่าการนั่งเครื่องบิน ขึ้นรถไฟฟ้า มาดูแสงไฟ มันก็เป็นความงามไม่ต่างจากการลุยป่า เข้าดง เพื่อไปชมน้ำตกอย่างนั้นหรือ

ทุนนิยมนี่มันเหี้ยจริงๆ

ในเรื่อง Batman ภาค Nolan เราได้พบกับการ “คืนความดี” ให้กับแบตแมนในท้ายที่สุด หลังจากต้องจมกับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่ออยู่ถึงแปดปี

เมื่อดูเรื่องราวดำเนินไป เราอาจจะตั้งคำถามกับตัวเองว่าถ้าเป็นเรา จะทนแบบแบตแมนได้หรือไม่ เราเริ่มรู้สึกเกลียดเมืองนี้ที่ช่างใจดำกับคนที่สละทุกอย่าง จมอยู่ในความผิด คนเมืองนี้ไม่เพียงเลือกที่จะลืมความดีที่แบตแมนเคยทำ แต่กลับไล่ล่าอย่าไงลดละ

แต่ในมุมหนึ่งหากเรามองกลับไป สิ่งที่ฮีโร่ทำคือการใส่ภาพอันเลวร้ายของตัวเองใส่ให้กับคนทั้งเมือง เขาเลือกเส้นทางนั้นเอง มันควรหรือที่เราจะเอามาตรความดีจากมุมที่เราอยู่ไปวัดมุมที่ชาวเมืองในเรื่องไม่มีวันได้รับรู้

ในภาพหากมองภาพเราเองเป็นผู้เสียสละ เป็นผู้รับความเลวร้ายเอาไว้

เราคงบอกมไม่ได้ว่ามันยุติธรรมสำหรับเรา

แต่เราก็คงไปบอกว่าคนอื่นเลวร้ายที่มองไม่เห็นความพยายามของเราที่จะรับความเลวร้ายไว้เช่นกัน

สำหรับแบตแมนแล้วก๊อตแธมผิดอะไร?

คิดเล่นๆ ว่าถ้ามีโปรแกรมแชต ที่ไม่ใช้ข้อมูลของเราเลย

เปิดมาแล้วมีปุ่มเดียวคือ “เหงา” กดแล้วเซิร์ฟเวอร์จะจับคู่คนอื่นๆ ให้คุยกัน

ถ้าคุยแล้วถูกคอ ก็คุยกันไป ไม่มี profile ไม่มี contact มีแต่แชต ถ้าปิดแชตก็จบไป หรือถ้าคุยไม่มากพอก็กดปุ่มเหงาซ้ำไปเพื่อหาคนคุยเพิ่ม

ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใคร และเราก็ไม่รู้ว่าเราจะคุยกับใคร

ก็แค่มีคนมาคุยกัน