มีคำกล่าวไว้ ว่าคนที่ไม่เคยผิดพลาดคือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย
เราทุกคนล้วนเคยผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้น เราควรจะเรียนรู้จากมัน และเราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน
สักวันหนึ่งความเจ็บปวดจากความผิดพลาดจะทำให้เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
แต่แม้เราเรียนรู้จากมันแล้ว และไม่ได้เจ็บปวดกับมันอีกต่อไป
หลายๆ ครั้งที่เรามองย้อนกลับไปในความผิดพลาดของเรา ก็คงอดไม่ได้ที่จะถามกับตัวเองว่าเราเสียอะไรไประหว่างทางนั้น
ชายหนุ่มสองคนเดินซื้อข้าวที่โรงอาหารกลาง ม.
b1 – มึงเคยเจอ “ลำปางหนาวมาก” ในทีวีจริงเปล่าว่ะ
b2 – เคยเด่ะมีออกบ่อย
[สาวเดินผ่านไป…]
b1 – กูอยากส่งไปมั่งว่ะ
b2 – มึงจะส่งอะไร?
b1 – เศรษฐศาสตร์ขาวมาก
b2 – เออ ตามสบาย
เพื่อนๆ ผมหลายคนคงโพสรูปสาวในบล็อกกันบ่อยกว่าผม ที่จำไม่ได้แล้วครั้งสุดท้ายนี่เมื่อใหร่ ถ้าไม่นับเด็กสองขวบ – -”
แต่เรื่องที่พาตัวเองไปโดนประนามอยู่หลายครั้งคือการไปคอมเมนต์แบบ “ใครว่ะ?” หรือ “ไม่โดนเท่าใหร่นะ”
ก็มันไม่โดนจริงๆ นี่หว่า…
mk ถามผมมาตลอดว่าตกลงสาวแบบไหนกันแน่ที่ผมมองว่าสวย ถึงขั้นเคยเอารูปส่งมาให้ดูแล้วบอกว่าผ่านไม่ผ่านไปเรื่อยๆ พอดีช่วงนี้มานั่งเก็บ [Battlestar Galactica][wp1] ดูอยู่ ก็คิดว่าคนนี้สวยดีในมุมมองของผม
เธอคือ [Grace Park][wp2]
นั่งดูมาตั้งนานว่าจะเขียนบล็อกเรื่องนี้เลยนั่งหาประวัติดู เจอแต่ตอนเธอไปถ่ายลง Maxim – -” ความรู้สึกเลยดาวน์ไปเยอะเลย
จริงๆ ถ้าไปเห็นตอนถ่าย Maxim ก่อนที่จะมาเจอในเรื่องนี้คงไม่รู้สึกว่าสวยเอาได้เหมือนกัน
แล้วตกลงผมแยกระหว่างคนสวยกับไม่สวยยังไงล่ะเนี่ย
[wp1]: http://en.wikipedia.org/wiki/Battlestar_Galactica_(re-imagining)
[wp2]: http://en.wikipedia.org/wiki/Grace_Park_(actress)
เวลาเครียดๆ แล้วอัดวาซาบิเข้าไปเยอะๆ นี่มันลืมหมดทุกอย่างจริงๆ นะ แม้จะช่วงสั้นๆ ก็เถอะ
ปล. วาซาบิก้อนนี้เป็นของร้าน Zen ที่ผมว่ากำลังแย่ลงเรื่อยๆ เมื่อก่อนเข้าร้านไปมีผ้าร้อนให้ก็ไม่มีแล้ว แถมวันนี้เสิร์ฟชามาก็ร้อนมั่งไม่ร้อนมั่ง แก้วสุดท้ายที่มาเสิร์ฟนี่เย็นจนกินไม่ได้ อยากจะเขียนคอมเมนต์แต่ก็ขี้เกียจแล้ว