ว่ากันว่า ในจักรวาลอันไกลแสนไกล ดาวบางดวงที่มีสิ่งที่ชีวิตอันทรงภูมิปัญญาอาศัยอยู่ไม่ต่างจากโลกเรา หากวันหนึ่งสิ่งมีชีวิตทรงภูมินั้นได้มาพบมนุษย์โลก จะต้องสงสัยว่าทำไมมนุษย์เราจึงคลั่งไคล้อะไรกับเพชรนิลจินดาทั้งหลายนัก
เพราะบนดาวของพวกเขานั้น สิ่งเหล่านี้ไม่มีค่าอะไร
ว่ากันว่า ชาวบ้านแถบทะเลทรายนั้นยินดีแลกทองคำมหาศาล กับบ่อน้ำแค่สักบ่อ
คนกรุงเทพฯ จำนวนมากเบื่อฝนตกกัน หลายคนแอบภาวนาว่าวันหนึ่งจะไม่มีฝนอีกต่อไป ขณะที่โลกของเรานั้น นับแค่ปริมาณ “น้ำจืด” ก็เข้าขั้นวิกฤติกันเต็มที
สาวๆ เกาหลีอาจจะดูน่าอิจฉาสำหรับสาวไทย แต่เกาหลีเป็นประเทศที่ประชากรขาดความสมดุลมากที่สุดประเทศหนึ่งของโลก เนื่องมาจากการทำแท้งลูกสาว!!!
หลายๆ อย่างเราให้ความสำคัญกับมัน เพราะเราขาดมันเหลือเกิน
หลายๆ อย่างก็มีมากมายสำหรับเราจนเรามองข้ามมันไปอย่างง่ายดาย
จะเห็นคุณค่าสิ่งใด ก็ในยามที่สูญเสียมันไป
หากบ้านเราขาดประชากรชาย(หรือหญิง) จากการทำแท้งมากมาย ขาดน้ำจืดและผลิตภัณฑ์การเกษตรเพราะฝนไม่ตก และสูญเสียรายได้เพราะไม่เห็นค่าของเพชรนิลจินดา(แอบสวนกลับนิดนึง) ก็จะเห็นค่าของมันเองล่ะครับ
งั้น…..
แปลว่าเราต้องการเพชรนิลจินดา
เพราะเราขาดความแวววาวและประกายแสงในชีวิต???
ในความเป็นจริงคือทรัพยากรทุกอย่างมีค่าในตัวของมัน เราควรจะเอาของที่เราไม่ต้องการไปให้กับคนที่เขาต้องการ
ผมมีความคิดมานานแล้วว่า เราควรไปเปิดบริษัทซอฟท์แวร์ในแถบที่ราบสูง ย้ายคนเมืองไปในที่ๆฝนไม่ค่อยตก อากาศเย็นๆ ไปสร้างเมืองแถวนั้น
แล้วย้ายคนที่อยู่ตรงนั้นมาทำนาที่กรุงเทพแทน
กรุงเทพทำนาดีจะตาย ทำนาในทำเนียบ เลี้ยงพันธมิตรได้ตั้งหลายคน :D