คุยกับรุ่นพี่คนหนึ่ง
ลิ่ว – พี่ครับ ผมจะเอา PageMaker กับ Word ออกแล้วนะครับ
พี่ – อ้่าว ทำไมล่ะ พี่ใช้อยู่นะ
ลิ่ว – มันผิดลิขสิทธิ์น่ะครับ
พี่ – ไม่เห็นเป็นไปเลย เค้าไม่มาจับหรอก
ลิ่ว – แต่มันผิดนะครับ
พี่ – เอาน่า พี่ใช้อยู่ ไม่เป็นไรหรอก
มันต่างอะไรกับการที่เราบอกว่าเราวิ่งราวมาเพราะเรา “ใช้” เงินอยู่ และตำรวจยังไม่มาจับเรา ทำไมความผิดต้องเป็นเรื่องของที่ว่าเราโดนจับรึเปล่า
ในความเป็นจริงแล้ว เราทุกคนรู้อยู่แก่ใจข้างในดีว่าอะไรผิดไม่ผิด เราแค่คิดง่ายๆ ว่าเรายังไมโดนจับ แล้วเราก็ยอมรับความผิดไปอย่างง่ายๆ
เรื่องของเรื่องมันคือความมักง่าย
มันเป็นเรื่องเดีัยวกับคนที่เอาหมากฝรั่งแปะบนกำแพงชาวบ้าน เรื่องเดียวกับคนทิ้งขยะข้างถนน และเรื่องเดียวกับคนทดเลขลงไปในหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด
มันก็แค่นั้น
มันฝังมาตั้งแต่หัดใช้คอมครั้งแรกแล้วมั้ง
เหมือนติดยามากกว่า ตอนไปบำบัดก็ลงแดงนิดหน่อย แต่ถ้าทนได้ มันก็หาย
อีกเหตุผลนึง – “ใครๆเค้าก็ทำกัน”
ใครๆเค้าก็ทำกัน
หึๆ
เห็นด้วยกับพี่มุก
^^”
มโนธรรมแต่ละคนไม่เท่ากันครับ
เคยสังเกตไหมหลายๆคนเมื่อทำผิดเล็กๆน้อยๆ ก็บอกนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก
แต่พอทำมากๆเข้า่ ความผิดนิดๆหน่อยๆจะพอกพูนกลายเป็นมหาศาลได้อย่างไม่น่าเชื่อ
มันคือเรื่องไม่ปกติ แต่ทุกคนทำ มันก็เลยเป็นปกติ