หลังจากฝ่าฟันด่าน 58 อรหันต์ของการประสานงานกันของพนักงานบริษัทมือถือได้แล้ว วันนี้ก็ได้โอกาสอันดีที่จะไปเปิดเบอร์ใหม่ บทสนทนาที่น่าสนใจ
พนักงาน – นี่ค่ะเบอร์ให้เลือก [สองเล่มโต]
ลิ่ว – [เปิดไปสามหน้า] เอาเบอร์อะไรมาก็ได้อ่ะครับ
พนักงาน – [ทำหน้างง] ไม่เลือกหน่อยเหรอค่ะ
ลิ่ว – [เปิดหน้าแรก ชี้ไปมุมบนขวา] งั้นเลือกอันนี้แหละครับ
พนักงาน – ตั้งแต่ขายมามีพี่คนแรกเลยนะที่ไม่เลือกอยากนี้
ลิ่ว – ครับ [อยากได้เบอร์แล้วกลับไปนอนครับ…]
คนไทยคนเป็นคนที่บ้าเบอร์สวยอันดับต้นๆ ของโลกนะเนี่ย แตไม่แน่ ได้ข่าวว่าจีนก็พอๆ กัน
ไม่ได้บ้าเบอร์สวยนะ ถ้าเลือกได้ก็ขอจำง่ายหน่อย
อย่างน้อยก็ตอนกรอกแบบฟอร์ม กับบอกเบอร์ตัวเองให้คนอื่น
ป.ล. ไปจ่ายค่าโทรศัพท์บ้าน+ADSL มาสามปี ยังจำเบอร์ไม่ได้เลย เบอร์มันจำยาก…
เรื่องเบอร์นี่เฉยๆ แต่ชอบเบอร์ที่มีเลขศูนย์หลายๆตัวหน่อยแค่นั้น
ถึงอย่างนั้นก็จำเบอร์คนอื่นไม่ได้อยู่่ดี ไม่ว่าจะสวยแค่ไหน เพราะสวยของเขากับสวยของเรามันไม่เหมือนกัน
ถ้าไม่มีเม็มไว้ในมือถือก็จำไม่ได้
แทบจะจำเบอร์ใครไม่ได้อยู่แล้ว เมมโลดสวย ไม่สวยไม่ได้สนเลย
ถ้ามีคนใช้เบอร์สวยๆโทรมาหาผม มันจะทำให้ผมอยากรับมากขึ้นนะ ผมคิดว่าหลายๆคนก็คิดแบบเดียวกัน
ไม่เคยจำเบอร์ใครเหมือนกัน ยิงมาก็เมม แล้วก็ยิงคืน แล้วจากนั้นก็จำแต่ชื่อ แล้วโทรหากัน รับสายกัน
แบบว่าเบอร์เฉยๆ ก็ขายได้อ่ะ.. เชื่อเลย..
ปกติคิดว่า ได้เบอร์อะไรมา เบอร์นั้น ก็เข้ากับเราที่สุดแล้ว
ปล. เพิ่งรู้ว่า เข้าของบล็อกชื่อ ลิ่ว เจ้าค่ะ อิอิ
แอบเลือกนิดๆอ่ะ ชอบเลขคู่เยอะๆ ไม่ชอบเลขคี่ *0*
ชอบเบอร์สวยอ่ะ เพราะว่าจำง่าย – -a
สำหรับผม เบอร์สวยไม่สวยไม่เกี่ยว เกี่ยวที่ว่าเบอร์ของใคร มากกว่า (เกิดแบตหมดก็ยังโทรไปหาได้ด้วย ตู้สาธารณะยามฉุกเฉิน)
ในชีวิตนี้จำได้แค่เบอร์บ้าน
รองลงมาที่ต้องคอยระลึกถึง เบอร์พ่อ เบอร์แม่
นอกนั้นก็จำไม่ได้แล้ว เพราะผมไม่เคยจำเบอร์ใครเลย..
แอบเลือกเบอร์นิดๆ
เพราะรู้สึกว่าไว้ให้คนอื่นเมมเบอร์ไว้ง่ายๆมากกว่า
เช่นถ้าพูดเลขยากๆให้สับสนก็ต้องถามอีก ขี้เกียจตอบหลายรอบ
แปลกแต่จริงนะ สำหรับผมล่ะ 55
ไม่เคยเลือกเบอร์เลยสักครั้ง ให้คนขายเลือกให้ หรือไม่ก็หลับตาจิ่มเหมือนลิ่วนั่นแหละ
คนขายไม่ทำหน้างง แต่ทำหน้ารำคาญ -*-“