ป้ายรถเมล์ที่ผมใช้รอรถกลับบ้านนั้นมีร้านขายชนมปังนึ่งอยู่ร้านนึง ด้วยราคาที่ค่อนข้างถูก และรสชาติกับความสะอาดที่ยอมรับได้ ผมจึงแวะซื้อกินเสมอๆ เมื่อมีโอกาส
ที่น่าแปลกใจคือ ทั้งๆ ที่ป้ายรถเมลนั้นคนค่อนข้างเยอะไปจนค่อนข้างดึก ผมมักจะไม่เจอร้านนี้เมื่อกลับบ้านสายไปสักหน่อย ในใจผมแอบสงสัยมาโดยตลอดว่าทำไมเขาถึงไม่อยู่ขายตรงจุดนั้นให้นานกว่านี้ เพราะมันน่าจะเพิ่มรายได้ให้กับเขามากพอดู
ความสงสัยนั้นได้แต่อยู่ในใจ จนวันหนึ่งที่ผมนั่งรถเมล์ไปตามทางประจำวัน ผมเจอเขากำลังเข็นรถเข็นกลับบ้านห่างจากจุดที่เขาขายประจำอยู่กลายกิโล เขาเลือกที่จะกลับบ้าน ด้วยระดับความเหมาะสมกับเวลาที่จะกลับถึงบ้าน
ส่วนตัวผมนั่นเล่า…..
นี่อาจจะเป็นข้อดีของการเป็นนายตัวเองสินะ….
เค้าคงค้นพบความพอดีมั๊งครับ ไม่มากไม่น้อยเกินไป
จะชวนผมไปทำ amway หรอครับ : P
dean4j – เออ เหมือนเลย… -_-“
ถ้า dean หาสมาชิกมาเพิ่มได้อีก 5 คน จะได้เป็น มรกตนะครับ
อ้าวไม่ใช่แหระ :P
ฟังดูเหมือนโฆษณาที่ผัวเมียขายปาท่องโก๋เลย
นี่และ จะทำงานอะไรก็ตาม เป็นนายตัวเองดีที่สุด
อยากเป็นนายตัวเอง
แต่ถ้าคิดไปคิดมา มีนายแย่ๆ แบบนี้ เป็นลูกน้องต่อไปดีกว่า :P