คำพร่ำสอนแห่งความเป็นสุภาพบุรุษกังวาลในหัวของผมมาตลอดชีวิต ว่าเมื่อเราพ่ายแพ้ต่ออะไรบางอย่างแล้ว สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้คือการยอมรับมันอย่างภาคภูมิ เราไม่ควรโกรธผู้ที่หยิบยื่นความพ่ายแพ้ให้แก่เรา
แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงแล้ว เราทำเช่นนั้นได้หรือ เราสามารถยิ้มให้กับผู้ที่ย้ำเตือนความพ่ายแพ้ของเรา แล้วหันหลังกลับไปเพื่อเริ่มต้นในการแข่งขันครั้งใหม่ได้โดยไม่ติดใจเขาจริงๆ น่ะหรือ
ผมตั้งคำถามกับตัวเองในใจว่าผมกำลังโกรธกับอะไรกันแน่ มันมีใครผิดหรือที่ผมจะเป็นผู้แพ้ในครั้งนี้
แน่นอนว่าไม่มีใครผิด… แต่ผมก็ยังโกรธ
ผมอยากล้างแค้นให้กับความแพ้ของผม ผมอยากให้คนอื่นนั้นลิ้มลองรสชาติของความพ่ายแพ้นั้นบ้าง ขณะเดียวกันผมก็แอบหวังว่าผมจะไม่ใช่ผู้แพ้ตลอดไป
แต่การล้างแค้นนั่นเองแหละ…. ที่ตอกย้ำความพ่ายแพ้ตลอดเวลา
ทำได้ เพราะทำมาแล้วหลายปี
แวปแรก โกรธนะ สุดๆเลยแหละ นั่งนิ่งๆ สงบสติซักสิบนาที แล้วเดินไปเช็กแฮนด์กับคนชนะ
ทำได้ซัก 3-4 ครั้ง หลังๆมันก็จะติดตัวเป็นนิสัย
“ความริษยา เป็นบาปร้ายแรงที่สุดในบาป 7 ประการ บาปอื่นๆทำลายผู้อื่นก่อน และเรายังลุ่มหลงในความสุขในอำนาจของมัน แต่ริษยาไม่ได้ทำลายผู้ใดเลย เว้นแต่ตนเอง” วอร์เรนต์ บัฟเฟต
ชนะใจตัวเองคือที่สุดของชัยชนะ มันช่างยากยิ่งนัก
house – แสดงว่าแพ้หลายรอบ อิิอิ ไปล่ะ บรืนๆ
รู้จักแพ้ เพื่อรู้จักชนะ ครับ…