ได้อ่านบล็อกหนึ่งที่พูดถึงคนที่เขา (คนเขียน) รักอย่างหมดใจ ถึงขนาดที่ว่าจำได้ว่าวันไหนคุยกันกี่นาที ทำอะไรร่วมกันบ้าง ฯลฯ
ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าสาวเจ้ามาเห็นเข้า คงประทับใจไม่น้อย แต่แล้วในใจหนึ่งผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ความรักแบบนี้นั้นจะคงอยู่ไปนานสักเท่าใหร่กัน
เมื่อนึกขึ้นไป ผมกลับมานึกถึงว่า เป็นเรื่องปรกติทีเดียว ที่เราจะมองความรักด้วย “ปริมาณ” เราชื่นชมคู่รักคู่หนึ่ง ด้วยความคิดที่ว่า เขาและเธอนั้นรักกัน “เพียงใด” ในมุมกลับกันแล้ว มีคู่รักที่อยู่ในสภาพระหองระแหง วันหนึ่งดีกัน และอีกวันหนึ่งเกลียดกัน แต่เขาและเธอก็ยังคง “รัก” กันเสมอมา
ในช่วงชีวิตที่ไม่ได้ยาวนานอะไรของผม ผมพบว่าคุณค่าของสิ่งหนึ่งๆ ที่เรามองเห็น กลับไม่ได้เป็นเรื่องง่ายๆ ที่ชี้วัดด้วยเพียงค่าบางอย่าง น่าแปลกที่สังคมมักชี้เป็นชี้ตายกันด้วยค่าเหล่านั้นเสมอๆ อาจจะด้วยเหตุผลที่ว่ามันง่าย หรือเป็นค่าที่เป็นมาตรฐานที่ยอมรับกันทั่วไป
เช่นเมื่อตอนเรียนอยู่ ผมถูกวัดคุณค่าด้วยเลขทศนิยมสองหลักที่เรียกว่าเกรดกันเสมอๆ เมื่อโตขึ้นมาเลขนี้กลายเป็นจำนวนเต็มที่เรียกว่าเงินเดือน แม้จะผ่านเกณฑ์ของผู้คนรอบข้างมาได้ด้วยดีตลอด แต่น่าแปลกที่ชีวิตผมกลับพยายามวิ่งหนีค่าเหล่านี้อยู่บ่อยครั้ง
บางทีชีวิตของเรา อาจจะไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมา ให้ถูก “วัด” ด้วยมาตราที่มีอยู่ในโลกนี้ เราอาจจะไม่ได้รับอนุญาตให้วัดคุณค่าของใครคนใดคนหนึ่ง สิ่งที่เราทำได้อาจจะเป็นเพียงการประเมินในส่วนที่เล็กที่สุดของคนคนนั้น
แต่เราล่ะ…..
จะยอมทำแค่นั้นกันได้ไหม…..
แล้วอะไรคือส่วนที่เล็กที่สุดของคน คนนั้น??
หน่วยนับเป็นนิ้ว
มีค่าของ circumference ด้วยไหม
เรา “วัด” ได้อย่างผิวเผินเท่านั้นแหละ…