สมัยผมเด็กๆ ด้วยความสนใจเรื่องราวทางวิทยาศาสตร์แต่เด็ก และภาษาอังกฤษไม่ดีพอ ผมตะลุยอ่านหนังสือและบทความภาษาไทยจำนวนมาก อ่านรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็อ่านไปเรื่อยๆ

วงการหนังสือไทยไม่ได้ใหญ่นัก ชื่อนักเขียนก็มักจะวนเวียนไปมา ยิ่งผมได้อ่าน ก็ยิ่งทึ่งกับความสามารถของคนในยุคนั้นว่าเขาช่างเชี่ยวชาญจนผมไม่คิดว่าจะมีวันไล่ตามทัน

กรอไปข้างหน้าสิบปี ผมได้มีโอกาสฟังบรรยายจากหนึ่งในผู้ที่ผมเคยตามอ่านมานาน นับเป็นโอกาสที่ผมรอคอยมาตั้งแต่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสแบบนั้น ความคาดหวังคือพวกเขาที่เคยเป็นผู้รู้มาตลอด น่าจะยังคงห่างไกลจากผมไปอีกหลายสิบปีเช่นเคย

แต่แล้วผมก็งงงวยกับสิ่งที่ได้ฟัง ความรู้ทางวิทยาการหลายอย่างที่บรรยายผิดไปจากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีเมื่อห้าปีก่อนหน้านั้น ปัญหาที่ถูกยกขึ้นมาเป็นปัญหาเก่าที่ไม่ได้รับความสนใจนัก

ผมงงว่าเกิดอะไรขึ้น พร้อมๆ กับผิดหวังไปพร้อมกัน

หลายปีผ่านมา ผมพบความจริงว่าคนเราไม่สามารถ เชี่ยวชาญเรื่องเดิมๆ ได้ตลอดไป ผมเองเคยสอนรุ่นน้องสมัยมหาวิทยาลัย ในยุคหลังก็พบว่าบรรยายแบบเดิมได้แย่ลง ความเชี่ยวชาญเรื่องอื่นๆ ที่เพิ่มขึ้น แลกมาด้วยความเชี่ยวชาญบางเรื่องที่สูญหายไป

ผมพบว่าแม้แต่ตัวเองก็ไม่สามารถติดตามเรื่องราวที่เคยให้ความสนใจสมัยเด็กๆ ได้อีกแล้ว มันมีเรื่องราวที่ต้องติดตาม และมีความรับผิดชอบมากเกินไป

ผมแค่ภาวนาว่าเมื่อผมเสียความเชี่ยวชาญบางเรื่องไป ผมจะรู้ตัวก่อนและไม่กลับไปพูดเรื่องเหล่านั้นอีก