คนยากจนคนหนึ่ง มีชีวิตหาเช้ากินค่ำไปวันๆ พอบ้างไม่พอบ้างตามแต่เท่าที่มีไปในแต่ละวัน ในกระท่อมโทรมๆ ที่เขาอยู่มานานนับสิบปี
วันหนึ่งเขาเดินไปพบกับมหาเศรษฐีผู้ใจดีเข้า มหาเศรษฐีจึงมอบเงินให้เขาเพียงพอที่เขาจะใช้่ชีวิตได้อย่างหรูหราได้ถึงสิบวัน
ช่วงเวลานั้นเหมือนความฝัน เขาใช้ชีวิตอย่างราชาในโรงแรมหรู กิน อยู่ และเที่ยวได้โดยไม่ต้องกังวลกับสิ่งใด
สิบวันผ่านไป เมื่อเขากลับไปที่กระท่อมอันทรุดโทรม เขาจึงตระหนักว่าชีวิตของเขามันลำบากเพียงไร
เขาทุกข์ใจ และพบว่าการใช้ชีวิตของเขานั้นมันช่างบากลำบาก
ลำบากยิ่งกว่าสิบวันก่อนหน้านี้ขึ้นหลายเท่าตัวยิ่งนัก…
อ่านแล้วก็ช่วยตอกย้ำว่า ความทุกข์ไม่ใช่ค่า absolute … มันเป็นค่าที่ relative กับอะไรบางอย่าง …
กับ “ใจ” ตัวเอง หรือเปล่า