อยู่ดีๆ เมื่อวานแม่ก็บอกว่าผมเหมือนพ่ออยู่อย่างนึุง คือ เวลาหมดความอดทนกับอะไรแล้ว จะทิ้งไปดื้อๆ
ฟังแล้วตกใจเล็กๆ เพราะตอนนี้กำลังคิดจะทิ้งความพยายามบางอย่างอยู่จริงๆ
ที่น่าสนใจคือ มันมีความพอดี ในความดื้อของคนเรารึเปล่า เราควรอดทนกัดฟันพยายามกับบางสิ่งมากเพียงไร ที่ตรงไหนที่เราควรบอกว่าพอ
การทิ้งอะไรบางอย่้างไปโดยไม่ใส่ความพยายามไปเต็มที่ ก็กลายเป็นความเหยาะแหยะ
แต่การพยายามโดยไม่มองความเป็นไปได้ ก็กลายเป็นความรั้น ดื้อแพ่ง
แล้วตรงกลางมันเป็นอะไรกัน?
โห…กำลังโดนเลย
คงต้อง(แอบ)ถามต่อ ว่า ใช้มาตรฐานใครวัด เพราะ”ตรงกลาง”ของแต่ละคนไม่เท่ากัน
สำหรับบางคน ทำต่อ อาจจะเป็นการดื้อ
สำหรับบางคน อาจจะเป็นการยืนหยัด อดทน ในสิ่งที่ตัวเองเชื่อ
สำหรับบางคน อาจจะเป็นไร้สาระ
สำหรับบางคน อาจจะเป็นความพยายามที่ไม่มีวันสำเร็จ
แล้วจะแคร์ทำไมกันน๊อ?
ไม่อยากอ่านให้จบเลย อ่านแล้วคิดถึงตัวเอง เหมือนว่ากลายเป็นคนเหยาะแหยะ ไม่ดิ้นรน จะว่าไปมันก็จริงอยู่เหมือนมีชีวิตไปวันๆ อยากจะทำอะไรให้มันสำเร็จจริงจังสักงานหนึ่ง