ผมเขียนเรื่องนี้ครั้งแรกใน Twitter ข้อความหนึ่ง
อย่ามีชีวิตอยู่กับความเกลียด โลกมันไม่สมบูรณ์ดังใจ มีสองทาง อยู่กับมัน หรือแก้ไขมัน เกลียดทั้งโลกแล้วโวยวายไปวันๆ มันไม่ได้อะไร
ผมเองเกลียดอะไรหลายๆ อย่าง และค่อนข้างแน่ใจว่าชีวิตนี้ เราทุกคนต้องมีอะไรหลายๆ อย่างที่เราเกลียดมัน ความเกลียดหลายๆ ครั้งแล้วเป็นเรื่องดี มันสร้างแรงขับดันให้เราสร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ แม้แต่ตัวผมเองก็ต้องยอมรับว่าผมทำงานได้ดีที่สุดเมื่อกำลังอยู่ในอารมณ์โมโหนิดๆ เริ่มเกลียดบั๊ก
แต่การใช้ชีวิตในความเกลียดมันคนละเรื่องกัน
ผมไม่สนับสนุนให้ใครใช้ หรืออุทิศชีวิตไปกับความเกลียดชัง เพราะถึงจุดหนึ่งแล้วแรงขับดันนั้นไม่ใช่การขับดันไปสู่ความสร้างสรรค์ ตรงข้ามมันเป็นแรงทำลายให้เรา และคนรอบข้าง
การอยู่กับสิ่งที่เราเกลียดไม่ใช่การยอมรับมัน ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าชีวิตเรามีอะไรหลายๆ อย่างที่เราควรทำมากกว่าที่เราจะทำได้ทั้งหมดในช่วงชีวิตของเรา เลือกสิ่งที่เราเกลียดแต่เราแก้ไขได้ เลือกสิ่งที่เราแก้ไขได้ดี สิ่งที่เรามีความสุขกับการได้แก้ไขมัน
ผมไม่แคร์ว่าใครจะเกลียดอะไร เขาอาจจะเกลียดสิ่งที่ผมชอบ หรือตรงข้ามเขาชอบสิ่งที่ผมเกลียด กระนั้นแรงงานและเวลาอันน้อยนิดของเราบนโลกควรได้รับการใช้งานให้เป็นประโยชน์ในทางที่เราเลือก มากกว่าจะมุ่งแต่ทำลายบางอย่างที่เราเกลียดไป
อ่านแล้วรู้สึกดี..ครับ..
เห็นด้วยครับ
แต่ก็แซวไปในทวิตเตอร์ว่า ประโยคคำสั่งนั้นมักลักลั่นย้อนแย้ง (Paradox) เช่น ประโยคนี้อาจจะมีคนแซวต่อว่า “งั้นก็อย่าเกลียดการใช้ชีวิตในความเกลียด” :P หรือ “อย่าสั่งให้ใครทำอะไร” – แล้วผู้พูดมาสั่งทำไมล่ะว่า “อย่าสั่ง” :P
แซวเล่น อย่าถือสานะคร้าบ ผมเองก็เป็นพวกพยายามไม่รับอินพุตลบครับ เจอใครเกลียดๆ ลบๆ รบๆ นี่หนีก่อนเลย :)