14 thoughts on “My Opinions on Economics”

1. คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ คือ มีเงินพอ สำหรับทุกคน แต่ไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับทุกโรคครับ
   Universal coverage is mainly for preventing catastrophic expenditure on illness.

2. จริงๆ แล้วการเก็บเงิน 30 บาทนี่ถูกยกเลิกมาตั้งแต่ช่วงปลายปี 49 แล้วครับ
   การไม่เก็บ 30 บาทนี่ทำให้ direct cost ของคนไข้หมดไป แต่ indirect cost ยังอยู่ (ค่าเดินทาง ค่าเสียโอกาสในการทำงาน) แต่มันก็ไม่มีผลมากเท่าไหร่กับผู้ป่วยสูงอายุส่วนใหญ่ที่ไม่ได้อยู่ไกลโรงพยาบาลมากนะ ทำให้ผู้ป่วยกลุ่มนี้เห็นโรงพยาบาลเหมือนร้านยาที่แจกยาฟรีเหมือนเรื่องที่หมอแมวเขียนในบล็อกเรื่องนี้เลยครับ http://mor-maew.exteen.com/20090208/www-www

3. elixer: คำว่ารัฐบาลที่แล้วนี่ผมหมายถึงรัฐบาลสุรยุทธ์ล่ะครับ (ก่อนการเลือกตั้ง)

   เรื่องหาหมอเล่นๆ นี่ผมได้ยินมาเยอะเหมือนกันครับ ตามอีสานจะมีอาการ “หายใจไม่อิ่ม” กันบ่อยเลย ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ป้าแก่แล้วก็เท่านั้น

4. ผมมีความเห็นด้านการศึกษาแบบหักดิบไปเลยคือ ถ้าต้องการลดความเหลื่อมล้ำ โดยเฉพาะในประเด็นชุดนักเรียนฟรีปีละสองชุดที่กำลังมีปัญหากันอยู่นี่ ผมเห็นว่าควรยกเลิกชุดนักเรียนไปเลย แล้วเอางบส่วนนี้ไปขยายโอกาสทางการศึกษาเช่นการใช้คอมพิวเตอร์ อินเตอร์เน็ต และพื้นที่กิจกรรมอิสระ

   แต่เข้าใจว่าคงมีคนไม่เห็นด้วยเยอะ อาจเพราะเรามีปัจจัยอื่นๆที่สำคัญไม่แพ้ความรู้และการศึกษา ?? (ขนบธรรมเนียม มารยาท)

5. ABZee: เห็นด้วยเรื่องชุดนักเรียน และจริงๆ แล้วยิ่งเห็นด้วยถ้าเป็นชุดนักศึกษา

   ปัญหาสำคัญคือเงินในระบบตรงนี้มันมากมายมหาศาล อยู่ดีๆ ไปตัดทิ้งนี่คงเสียผลประโยชน์กันเยอะใช้ได้

6. เรื่องไปหาหมอแล้วไปรับยาเปรียบเสมือนหนึ่งเป็นร้านขายยานั้น ขอยืนยันว่าจริงนะครับ เพราะคุณหมอประจำคลินิกที่ผมไปหาประจำ แล้วแกก็ประจำอยู่ รพ.รัฐบาล แกเจอขนาดที่ว่าคนไข้เพิ่งออกจาก รพ. แล้วเอายาไปแจกคนแถวๆ นั้นเลยก็มี

7. คนสุดท้ายแล้วมั้ง ขอแจมยาวๆ

   • จะให้เอกชนลงมาแข่งอย่างเดียวแล้วดีที่สุดผมก็ไม่เห็นด้วยทั้งหมดนัก ถ้ารัฐมีศักยภาพที่ดีและเอกชนไม่สามารถสร้างมาตรฐานที่น่าพอใจได้ รัฐก็น่าลงสนามเพื่อทำให้ดูเป็นบรรทัดฐาน มาตรการนี้ผมเรียกของผมว่า ‘บริษัทรัฐบาล’ เช่นอาบูดาบีของดูไบ หรือเทมาเส็กของสิงคโปร์ เป็นต้น แต่ผู้นำต้องชาญฉลาดและซื่อสัตย์พอสมควร

   • การประกันหลักประกันพื้นฐานตัวอย่างมีให้ศึกษาแทบทั้งยุโรป แต่เรามันไม่ครอบคลุม ลงเป็นจุดๆจนดูเหมือนเป็นประเทศสังคมนิยมไปทุกวัน

   • เพื่อนผมเป็นหมอชอบบ่นว่าโรคสำออยมันเยอะเหลือเกินจึงไม่ควรให้ฟรี ภาษีเหล้าบุหรี่ก็ยังต่ำเกินไป เห็นวงจรแล้วสลดใจ บริษัทสุราจ่ายให้นักการเมืองแต่มีรายได้จากการขายประชาชน ประชาชนเจ็บป่วยรักษาใช้งบรัฐบาล สรุปแล้วรัฐขาดทุน บริษัทสุราจึงถือเป็นการลงทุนระยะยาวที่มีแต่กำไร กัดกร่อนคลังอย่างเงียบๆ

   • การศึกษาก็ไม่ควร 12 ปี เพราะ 9 ปีก็เพียงพอ งบอีก 3 ปีเอาไปส่งเสริมมันสมองของประเทศที่มีประมาณ 30% ดีกว่าเอาไปหว่านลงกับคนที่เหลือราว 70% ที่ไม่มีศักยภาพที่จะผลักดันเศรษฐศาสตร์ระดับมหภาคได้คุ้มค่าเท่าทุนที่ลงไป

   เขียนซะเหมือน blog ตัวเองเลยผม

8. อืม คิดเหมือนกันเรื่องเอกชน และสมบัติชาตินะ ให้รัฐทำเรื่องที่ถนัดดีกว่า
   อย่างเรื่องบังคับใช้กฏหมาย เรื่องการแข่งขัน การกิจการต่างๆ ยังไงเอกชนก็เก่งกว่ารัฐแน่ๆ
   ผมไม่เชื่อเรื่องรัฐทำกิจการแล้วจะซื่อสัตย์มีประสิทธิภาพมากกว่าเอกชนด้วย มันเห็นๆกันอยู่

9. เร์่องโรคสำออยนั้นว่ากันไม่ได้ อาการหลายอย่างเกิดจากการที่หมอ ไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือ ความพร้อม เวลา หรือความใส่ใจมากพอที่จะตรวจ มะเร็งหลายชนิดสังเกตุได้ยาก ต้องอาศัยความใส่ใจในรายละเอียด และเครื่องไม้เครื่องมือที่พร้อม คนที่ไปหาหมอบ่อยๆ โอกาสตรวจเจอก็จะเยอะกว่า นั่นหมายถึงโอกาสในการรักษาที่มากกว่า โอกาสรอดก็เสูงกว่า ส่งผลให้คุณภาพชีวิตดีขึ้น

10. kowito: ผมมองในมุมกลับ ในฐานะที่บ้านเราเป็นประเทศยากจน ด้อยพัฒนา หมอหนึ่งคนต้องตรวจไข้กว่า 200 คนต่อวันในพื้นที่ห่างไกล การที่เรามีโรคสำออยเยอะๆ แทนที่จะไปเพิ่มโอกาสเจอโรคประหลาด (ซึ่งไม่น่าเจอหรอก และไม่มีหลักฐานอะไรที่บอกว่าการหาหมอบ่อยๆ โดยไม่มีอาการสนับสนุน จะช่วยให้เจอได้) แต่เป็นการไปเบียดเบียนคนไข้ที่ต้องการการเอาใจใส่สูงๆ ลง

    นับเป็นความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง

11. mamee: ในเคสของเทมาเส็กนั้น ผมเข้าใจเอาเองว่ารัฐต้องมาทำเพราะสิงค์โปร์เองยังมีขนาดเศรษฐกินไม่ใหญ่พอที่จะตั้งกองทุนระดับข้ามชาติใหญ่ๆ ได้

    อันนี้เอกชนทำไม่ได้ หรือทำได้น้อยรายจนไม่เกิดการแข่งขัน รัฐก็ทำไป ไม่ว่ากันครับ

    แต่อย่างบ้านเรา โทรศัพท์นี่รัฐจะไปทำทำไม? รถตู้นี้ประสิทธิภาพดีกว่ารถเมลมหาศาล แถมทำกำไร แต่เราก็ยังต้องเลี้ยงขสมก

12. “kowito: ผมมองในมุมกลับ ในฐานะที่บ้านเราเป็นประเทศยากจน ด้อยพัฒนา หมอหนึ่งคนต้องตรวจไข้กว่า 200 คนต่อวันในพื้นที่ห่างไกล การที่เรามีโรคสำออยเยอะๆ แทนที่จะไปเพิ่มโอกาสเจอโรคประหลาด (ซึ่งไม่น่าเจอหรอก และไม่มีหลักฐานอะไรที่บอกว่าการหาหมอบ่อยๆ โดยไม่มีอาการสนับสนุน จะช่วยให้เจอได้) แต่เป็นการไปเบียดเบียนคนไข้ที่ต้องการการเอาใจใส่สูงๆ ลง

    นับเป็นความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง”

    เห็นด้วย 100% แทนที่จะเอาเวลาไปเสียกับคนไข้ที่กำลังจะตายกลับต้องมานั่งเสียเวลากับคนที่กลัวตายตลอดเวลาแต่ไม่ตายซักที

13. ติดตามอ่านของคุณ lew เป็นประจำคับ

    วันนี้เขียนสนุกเป็นพิเศษ

14. Pingback: Virtual Economics: ทางออกของทุนนิยม? » LewCPE's Blog

Comments are closed.