เห็นมั๊ยล่ะ

วันก่อนขับรถกลับบ้าน ฟังวิทยุเป็นเรื่องของการดูนิสัยว่าที่คู่ครองจากการขับรถ เรื่องราวไม่มีอะไร เป็นการแนะนำการตีความนิสัยของชายหนุ่มเมื่อเผชิญหน้ากับรถติด แต่เรื่องนี้ทำให้นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจุดเริ่มต้นของความ “ขี้เกียจ” ในการที่คนเราจะเรียนรู้กันและกันนั้นมันมีรากเหง้ามาจากตรงไหนกัน แต่ถ้าใครไปอ่านนิตยสาร หนังสือพิมพ์ หรือสื่อสารพันจะเห็นว่าเรามีเทคนิค “ทางลัด” ในการเรียนรู้ เพื่อน พ่อแม่ พี่น้อง แฟน ฯลฯ กันมากมายมหาศาล

น่าสนใจว่าวัฒนธรรมการบริโภคแบบเร่งด่วน มันสร้างวัฒนธรรมการทำความเข้าใจกันแบบเร่งด่วนไปด้วยได้อย่างทรงประสิทธิภาพ

เราลงทุนกับการเรียนรู้ผู้ที่เราคิดว่าเราอาจจะอยู่ด้วยกันไป “ตลอดชีวิต” ด้วยวิธีการง่ายๆ ในเวลา “ไม่ถึงชั่วโมง”

น่าทึ่ง……

 

lewcpe

CTO at MFEC PLC. Chief Editor at Blognone.com

 

One thought on “เห็นมั๊ยล่ะ

  1. ผมว่าเรื่องขี้เกียจเป็นเรื่องนึง

    แต่อีกเรื่องคือ ผมว่าชีวิตคนเราสั้นนะครับ และอดีตก็แก้ไขไม่ได้

    เราพยายามหาวิธีที่จะเข้าใจคนอื่นได้ง่ายๆมาตลอด
    หมอดูที่ทำนายนิสัยจากเดือนเกิดบ้าง โหวงเฮ้งบ้าง ไม่ได้มีแค่ยุคหลังๆ

    หากเรารู้ได้ในเร็ววันว่า คนที่เราคบด้วย เป็นคนดี หรือไม่ดี นิสัยเข้ากันได้จริง หรือเสแสร้ง
    มันก็จะทำให้เราตัดสินใจอะไรได้ทันเวลา

    เพราะบางที เค้าก็ว่า กว่าจะรู้ ก็สายไปแล้ว

    ในประวัติศาสตร์ชีวิตผู้หญิงพังมานักต่อนักแล้วเมื่อตัวเองหรือพ่อแม่เลือกคู่ครองมาให้แล้วมันดีไม่จริง
    แล้วก็ต้องมาหาข้อแก้ตัวต่างๆนาๆ อยู่ๆไปก็รักกันเอง ผัวเมียต้องคุยกัน ปรับตัวเข้าหากัน

    คำบ่นก็มีเหมือนๆกัน
    “ถ้ารู้แต่แรก ก็ไม่เอาแล้ว”
    อะไรประมาณนี้

Comments are closed.