วันก่อนขับรถกลับบ้าน ฟังวิทยุเป็นเรื่องของการดูนิสัยว่าที่คู่ครองจากการขับรถ เรื่องราวไม่มีอะไร เป็นการแนะนำการตีความนิสัยของชายหนุ่มเมื่อเผชิญหน้ากับรถติด แต่เรื่องนี้ทำให้นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจุดเริ่มต้นของความ “ขี้เกียจ” ในการที่คนเราจะเรียนรู้กันและกันนั้นมันมีรากเหง้ามาจากตรงไหนกัน แต่ถ้าใครไปอ่านนิตยสาร หนังสือพิมพ์ หรือสื่อสารพันจะเห็นว่าเรามีเทคนิค “ทางลัด” ในการเรียนรู้ เพื่อน พ่อแม่ พี่น้อง แฟน ฯลฯ กันมากมายมหาศาล
น่าสนใจว่าวัฒนธรรมการบริโภคแบบเร่งด่วน มันสร้างวัฒนธรรมการทำความเข้าใจกันแบบเร่งด่วนไปด้วยได้อย่างทรงประสิทธิภาพ
เราลงทุนกับการเรียนรู้ผู้ที่เราคิดว่าเราอาจจะอยู่ด้วยกันไป “ตลอดชีวิต” ด้วยวิธีการง่ายๆ ในเวลา “ไม่ถึงชั่วโมง”
น่าทึ่ง……
ผมว่าเรื่องขี้เกียจเป็นเรื่องนึง
แต่อีกเรื่องคือ ผมว่าชีวิตคนเราสั้นนะครับ และอดีตก็แก้ไขไม่ได้
เราพยายามหาวิธีที่จะเข้าใจคนอื่นได้ง่ายๆมาตลอด
หมอดูที่ทำนายนิสัยจากเดือนเกิดบ้าง โหวงเฮ้งบ้าง ไม่ได้มีแค่ยุคหลังๆ
หากเรารู้ได้ในเร็ววันว่า คนที่เราคบด้วย เป็นคนดี หรือไม่ดี นิสัยเข้ากันได้จริง หรือเสแสร้ง
มันก็จะทำให้เราตัดสินใจอะไรได้ทันเวลา
เพราะบางที เค้าก็ว่า กว่าจะรู้ ก็สายไปแล้ว
ในประวัติศาสตร์ชีวิตผู้หญิงพังมานักต่อนักแล้วเมื่อตัวเองหรือพ่อแม่เลือกคู่ครองมาให้แล้วมันดีไม่จริง
แล้วก็ต้องมาหาข้อแก้ตัวต่างๆนาๆ อยู่ๆไปก็รักกันเอง ผัวเมียต้องคุยกัน ปรับตัวเข้าหากัน
คำบ่นก็มีเหมือนๆกัน
“ถ้ารู้แต่แรก ก็ไม่เอาแล้ว”
อะไรประมาณนี้