ผมเขียนบล็อกนี้ขณะกำลังนั่งรอคนอยู่ในสถานีรถไฟฟ้า

เวลาหนึ่งชั่วโมงที่เมื่อก่อนมันควรจะหายไป แต่ตอนนี้ผมกำลังทำงานที่เมื่อก่อนผมทำได้เฉพาะในออฟฟิศ

ผมกำลังใช้สมบัติชาติ เพื่อประโยชน์ส่วนตน

ผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไร ผมใช้เพราะผมคิดว่าผมมีสิทธิ์ใช้

ผมเป็นคนหนึ่งที่ “ไม่ตาย” ถ้าไม่ได้ทำงานนอกสถานที่แบบนี้ ผมเคยเสียเวลามาแล้วหลายร้อยชั่วโมงกับเรื่องในแบบเดียวกัน

แต่วันนี้ผมกำลังทำเรื่องที่มีประโยชน์กับชีวิตผมเอง ในเวลาที่ผมเคยเสียมันไป

ผมเชื่อว่าทุกคนควรมีโอกาสที่จะเข้าถึงโอกาสแบบเดียวกับผมนี้ เพราะสมบัติชาติเป็นของทุกคน

การบอกว่า “ไม่มีแล้วไม่ตาย” เป็นความชั่วช้าของชนชั้นสูง

ถ้าเรารู้สึกอย่างนี้กับเรื่องหนึ่ง เราจะเริ่มรู้สึกอย่างนี้กับอีกหลายๆ เรื่อง เราจะรู้สึกว่าแค่ให้ข้าวพอกินก็เพียงพอแล้ว

อย่าไปเพิ่มสิทธิ์ทางการแพทย์เลย เพราะสิ้นเปลืองการนำเข้ายา

อย่าไปเพิ่มสิทธิ์การคมนาคมเลย เพราะรถไถรถยกก็นำเข้าเอาทั้งนั้น

สิทธิ์คือการเลือกจะใช้หรือไม่ใช้ ถ้าคุณคิดว่าคนอื่นๆ จะหลงระเริงกับสิทธิ์จนใช้มันอย่างโง่ๆ โดยที่คุณเองลงเงิน เวลา และทรัพยากรกับเรื่องที่ไม่จำเป็นมากมาย

สำหรับผม มันคือความชั่วในตัวคุณ