เธอรอเขามานานแสนนานเหลือเกิน แปดปีที่แล้วที่เธอรอเขามา
เธอไม่เคยคาดหวังอะไรจากเขา เธอดูแลตัวเองได้ แต่ด้วยความรัก เธอก็แค่อยากมีเขาอยู่ใกล้ๆ
ทุกครั้งที่เขาปฎิเสธ มันทำให้เธอเจ็บเรื่อยมา แต่เธอก็ทน
ปากเธอบอกเลิกเขาไป แต่ใจเธอยังรอเขาอยู่เสมอ
ใจเธอจะได้รับคำตอบจากเขาไหม…. เธอควรทำใจ หรือให้โอกาสเขาอีกครั้ง
….
….
ไปรษณียบัตรมาถึงหน้าบ้าน เขาเข้าใจเธอในที่สุด…
ไม่มีที่อยู่ผู้ส่ง เธอไม่รู้เขาอยู่ที่ไหน ไปรษณียบัตรส่งมาจากแดนไกลเมื่อหลายวันมาแล้ว
ใจของเธอเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ เธอรอเขามานานแสนนานเหลือเกิน
ระยะทางที่แสนไกลไม่ใช่อุปสรรค ความไม่รู้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ หัวใจของเธอพร้อมจะเผชิญทุกอย่าง
เธอออกเดินทาง เขาจะอยู่ที่ไหนในแดนไกลนั้น เธอรู้เพียงว่าเมื่อเธอออกเดินทาง เธอกำลังเข้าใกล้เขาขึ้นทุกขณะ
สิ่งเดียวที่เธอมีคือไปรษณียบัตรที่ไร้ที่อยู่ผู้ส่ง
เธอเดินทางไปยังปลายทางในไปรษณียบัตรนั้น
เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่นหรือไม่ แต่นั่นเป็นข้อมูลเดียวที่เธออาจจะได้พบเขา
เธอพบเขาแล้ว…. เธอพบเขาอีกครั้งจริงๆ เธอสวมกอดเขา ด้วยความปิติที่เขาเข้าใจ ต่อไปนี้เขาจะไม่พรากจากเธอไป
เธอไม่เคยคิดว่าความฝันนั้นเป็นเรื่องชั่วคราว และเธอจะถูกเขาทิ้งไปอีกครั้งในเวลาอีกไม่นาน
ผมว่า “โคตร” เศร้าอ่ะถ้ามองจากมุมจองคนคนนั้น…
T_T
ตอนเดินออกจากโรงก็คิดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน
ถึงเรื่องมันจะซึ้งแค่ไหน
แต่คนที่เศร้าที่สุดคือแฟนเก่าพระเอกหว่ะ
คนที่ดูเหมือนจะโชคร้ายจริงๆ น่าจะเป็นอีกคนมากกว่า ที่โดนทิ้งสองรอบ ในต่างบ้านต่างเมือง ต่างภาษา ไม่มีใครให้ระบาย จะมีอะไรที่แย่กว่านี้อีก??
สรุปเศร้ากันหมดเพราะพระเอกคนเดียว
@nath จะว่าเพราะพระเอกก็ไม่ถูกนะ จังหวะชีวิตมันพาไปอย่างนั้น
บางทีเรื่องแย่ๆ ก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะมีใครสักคนเป็นคนผิด