ว่ากันว่า ความยิ่งใหญ่มักทำให้คนเราต้องโดดเดี่ยว บุคคลสำคัญทั่วโลกที่สร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่มักประสบความล้มเหลวในชีวิตครอบครัว จะเนื่องจากไม่มีเวลาให้แก่กันหรือความเครียดจากการงานก็แล้วแต่

ความต้องการที่จะสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่กลายเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ใจของคนเราต้องห่างกันออกไป

แต่หากคิดในอีกมุมหนึ่ง มันเป็นไปได้ไหม ที่คนเรานั้นไม่เคยหนีพ้นจากความโดดเดี่ยว

แม้พวกเขาอาจจะมีครอบครัว มีคนที่รัก แต่ภายในใจจริงๆ แล้วพวกเขาก็ยังขาดอะไรบางอย่างไป

และพวกเขาเลือกที่จะเติมเต็มมันด้วยการสร้างสรรสิ่งที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้น พวกเขาสร้างสรรมันตลอดทั้งชีิวิต

เพราะสิ่งที่ยิ่งใหญ่นั้นไม่เคยเติมเต็มความโดดเดี่ยวของพวกเขาได้สำเร็จ

ลองประมวลผลว่าเวลาคำว่า “ลูกผู้ชาย” มาเจอกับคำว่า “ศักดิ์ศรี” ผลที่มักจะเกิดขึ้นกับพระเอกนิยายไทยคือ…

1. หาเรื่องตาย บุกป่าฝ่าดงไปหาหมู่มารโดยขาดสติ
2. ทำร้ายคนที่รัก ทิ้งลูกทิ้งเมีย ทิ้งแฟน ทิ้งพ่อแม่ ฯลฯ ไปตามหาศักดิ์ศรี
3. ทำลายอนาคตตัวเองทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย

ที่น่าสนใจคือนิยายส่วนมาก ไม่ว่าการกระทำ (s) ของพระเอกจะโง่อย่างต่อเนื่องแค่ไหน สุดท้ายแล้วพระเอกก็ยังคงเป็นพระเอกวันยันค่ำ สุดท้ายแล้วความรักศักดิ์ศรี (ซึ่งเป็นความดีจากมุมมองของพระเอกเอง แต่เป็นความเห็นแก่ตัวในมุมมองของผม) ก็จะดลบันดาลให้ทุกอย่างกลับมาเป็นสุขได้อีกครั้ง

แต่ในชีวิตจริงแล้ว การกระทำของเราเอง มักจะส่งผลโดยตรงกับชีวิตของเราอยู่โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมันเสมอๆ ยิ่งกว่านั้นมันยังส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างโดยที่เราไม่มีสิทธิปฎิเสธความรับผิดชอบ

มันคงดีกว่าถ้าเราจะกลับมามองคนรอบข้าง และชีวิตของเราที่ต้องอยู่กับมันจริงๆ

แล้วให้ความสำคัญมันมากกว่าคำสองคำที่เรามองไม่เห็น