ลูก – ทำไมพ่อไม่อยู่กับเราล่ะครับ
แม่ – พ่อเค้าทำเพื่อชาติน่ะลูก
ลูก – ทำไมล่ะครับ
แม่ – มีคนไม่ดีทำผิด พ่อเค้าต้องให้คนพวกนั้นได้รับโทษ
ลูก – แล้วเราล่ะครับ….. เราทำผิดอะไร
social
ผิด
คุยกับรุ่นพี่คนหนึ่ง
ลิ่ว – พี่ครับ ผมจะเอา PageMaker กับ Word ออกแล้วนะครับ
พี่ – อ้่าว ทำไมล่ะ พี่ใช้อยู่นะ
ลิ่ว – มันผิดลิขสิทธิ์น่ะครับ
พี่ – ไม่เห็นเป็นไปเลย เค้าไม่มาจับหรอก
ลิ่ว – แต่มันผิดนะครับ
พี่ – เอาน่า พี่ใช้อยู่ ไม่เป็นไรหรอก
มันต่างอะไรกับการที่เราบอกว่าเราวิ่งราวมาเพราะเรา “ใช้” เงินอยู่ และตำรวจยังไม่มาจับเรา ทำไมความผิดต้องเป็นเรื่องของที่ว่าเราโดนจับรึเปล่า
ในความเป็นจริงแล้ว เราทุกคนรู้อยู่แก่ใจข้างในดีว่าอะไรผิดไม่ผิด เราแค่คิดง่ายๆ ว่าเรายังไมโดนจับ แล้วเราก็ยอมรับความผิดไปอย่างง่ายๆ
เรื่องของเรื่องมันคือความมักง่าย
มันเป็นเรื่องเดีัยวกับคนที่เอาหมากฝรั่งแปะบนกำแพงชาวบ้าน เรื่องเดียวกับคนทิ้งขยะข้างถนน และเรื่องเดียวกับคนทดเลขลงไปในหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด
มันก็แค่นั้น
เอาเปรียบ
เมืองสารขันธ์ ก้อนหินรูปร่างประหลาด มันประหลาดมากจนบรรยายลักษณะไม่ถูก
ผู้คนพากันมาชมหินก้อนนี้ด้วยความที่ต้องการดูของแปลก แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก
เวลาผ่านไป กล้องถ่ายรูปถูกสร้างขึ้น มีคนนำกล้องถ่ายรูปไปถ่ายหินก้อนนั้น
เขานำภาพไปลงนิตยสาร ผู้คนได้เห็นภาพหินก้อนนั้น แล้วพากันหลั่งไหลเข้ามายังเมืองสารขันธ์
ชาวเมืองสารขันธ์รวยขึ้นถ้วนหน้าจากการจับจ่ายของทักท่องเที่ยว ชาวเมืองสารขันธ์ดีใจ
จนวันหนึ่ง ชาวสารขันธ์ผู้หนึ่งพบว่าคนที่ถ่ายภาพไปลงนิตยสารนั้น ได้เงินจากภาพนั้นจำนวนมาก
เขาำนำเรื่องนี้ไปเล่าให้กับชาวบ้านเมืองสารขันธ์ ชาวเมืองสารขันธ์ไม่พอใจ
พวกเขาต่างด่าทอช่างภาพที่เอาเปรียบพวกเขา
Represent
อาจารย์จุฬา ไม่ใช่ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
อาจารย์เกษตร ไม่ใช่ มหาวิทยาลัยเกษตรศา่สตร์
ตัวแทนญาติวีรชน ไม่ใช่ ผู้เข้าร่วมชุมนุม
ขณะที่สังคมกำลังสร้างความหวังในตัวผู้นำ ไม่ว่าจะเป็นผู้ทำทางฝ่ายไหน ผมคิดว่าในสถานะการณ์อย่างนี้ สื่อบ้านเราสอบตกในการสรรหาข้อมูลเพื่อให้ประชาชนได้คิดตาม
พาดหัวหนังสือพิมพ์ฺไม่มีอะไรมากกว่า ความพยายามที่จะตีข่าวให้ใหญ่โต ครึกโครม เพื่อจะขายหนังสือพิมพ์
วันนี้ถ้าจะมีใครชวนผมไปเดินขบวน
ผมอยากไปเดินขบวนประท้วงสื่้อมวลชนไทย