ห้องรกๆ ของผมนั้น จะมีเก๊ะอยู่ช่องหนึ่งที่ผมมักจะ “โยน” เอาของที่ผมคิดว่ามันมีคุณค่าต่อความทรงจำผมเอาไว้ในนั้นอยู่เรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปติดบัตรที่เหลือจากการใช้งาน บัตรนักเรียน ฯลฯ

วันหนึ่งที่ผมเปิดมันกลับออกมา อดีตที่เคยถูกฝังเอาไว้กลับกระโจนออกจากที่กุมขังของมันอย่างมากมายมหาศาล

การอยู่กับความทรงจำนั้นมักหอมหวานเสมอ ตรงข้ามกับปัจจุบันที่สร้างความปวดร้าวให้กับเราตลอดเวลา รูปเพื่อนที่เราเคยกินข้าวด้วยกันเสมอๆ เป็นเวลานานนับสิบปี แต่แล้ววันหนึ่งเราก็ต้องห่างกันไป

ผมตระหนักในนาทีนั้นว่าเวลาช่างโหดร้ายนัก ที่มันพัดพาเอาสิ่งต่างๆ ไปจากเราได้มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ความเป็นจริงคือเราไม่สามารถหนีจากปัจจุบันไปได้นานนัก และไม่ว่ามันจะดูทรมานเพียงไรกับการอยู่กับปัจจุบัน แต่ความจริงคือมันมักสร้างความทรงจำที่ดีให้กับเราในวันข้างหน้าได้เสมอๆ

ผมหยิบของสองสามชิ้น แล้วโยนมันลงไปในเก๊ะช่องเดิมนั้น แล้วปิดมันลง

บางที ผมอาจจะว่างมาเปิดมันขึ้นมาดูอีกครั้งในอนาคต