นั่งนึกถึงเวลาที่ผ่านไปในชีวิต ขณะที่เราเดินหน้าไปเรื่อยๆ เราพบว่ามีอะไรมากมายที่เราทิ้งไว้ข้างหลัง แล้วลืมมันไป…..
เพื่อนที่เราเคยสนิทด้วยที่สุด ในวันนี้เมื่อเจอหน้ากัน เราอาจจะทำตัวไม่ถูก ไม่ใช่เพียงแค่ลดความสนิทสนมกันลงไป แต่กลับเหมือนมีกำแพงกั้นกลางระหว่างทั้งสองคนยิ่งกว่าคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ผมเริ่มสงสัยกับตัวเอง ว่าจำเป็นหรือที่เราจะต้องละทิ้งเรื่องราวต่างๆ เมื่อเวลาผ่านไป ขณะที่เราทุกวินาทีของชีวิตเราเฝ้าหวังว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล แต่ความจริงที่โหดร้ายคือความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเสมอ โดยเฉพาะความเปลี่ยนแปลงที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้นกับเราเป็นที่สุด
ความสนิทสนมระหว่างกันของเรากับคนอื่นๆ กำลังเปลี่ยนไปทุกนาที ขณะที่เราเจอเพื่อนใหม่ๆ อยู่ทุกๆ วัน เรื่องดีๆ เช่นนี้กลับมักมาพร้อมกับการที่เพื่อนเก่าๆ ของเราค่อยๆ ถอนตัวออกไปจากชีวิตของเราอย่างช้าๆ
บางทีชีวิตอาจจะมีขีดจำกัดที่เรามองไม่เห็น มันอาจจะถูกกำหนดไว้อย่างหยาบๆ ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับคนรอบข้าง ที่เมื่อเรามีความสัมพันธ์กับคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เราก็อาจจะถูกจำกัดความสัมพันธ์เช่นนั้นลงไป
หรือจะเป็นผมเอง ที่ละทิ้งความสัมพันธ์เก่าๆ ไป ชีวิตอาจจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการห่างเหินระหว่างเรากับคนอื่นๆ แต่เราเองนั่นแหละที่เลือกจะห่างเหินกันไป
จะมีทางไหนที่เราจะรู้ได้…
