มี​เรื่อง​จะ​เขียน​เยอะ​ไป​หมด แต่​เขียน​ไม่​ออก​ซัก​ที

อาการ​ขาด​แรง​บันดาล​ใจ​กำเริบ….

มัน​น่า​กลัว​นะ เวลา​ที่​แว่บหนึ่ง​แล้ว มี​คำ​ถาม​ผุด​ขึ้น​มา​ใน​สมอง​เรา​ว่า “เฮ่ย ที่​ทำ​มา​ทั้ง​หมดเนี่ย เพื่อ​อะไร​กัน?” เรา​นั่ง​คิด นั่ง​หา​คำ​ตอบ​ให้​กับ​ตัว​เอง แล้ว​พบ​ว่า​หา​คำ​ตอบ​ให้​กับ​คำ​ถาม​นี้​ไม่​ได้

มัน​น่า​กลัว…

ผม​เคย​อยาก​เป็น​นัก​เขียน​อยู่​พักนึง แต่​ถ้า​พบ​ว่า​ชีวิต​ยัง​ขาด​แรง​บันดาล​ใจ​เป็น​ช่วงๆ อย่าง​ตอน​นี้ ผม​คง​ได้​ไป​กิน​แกลบ​แน่ๆ

ผม​กำลัง​หา​อะไร​บาง​อย่าง

มัน​คือ​อะไร​กัน….

คำ​พร่ำ​สอน​แห่ง​ความ​เป็น​สุภาพ​บุรุษ​กัง​วาล​ใน​หัว​ของ​ผม​มา​ตลอด​ชีวิต ว่า​เมื่อ​เรา​พ่าย​แพ้​ต่อ​อะไร​บาง​อย่าง​แล้ว สิ่ง​ที่​ดี​ที่​สุด​ที่​เรา​จะ​ทำ​ได้​คือ​การ​ยอม​รับ​มัน​อย่าง​ภาค​ภูมิ เรา​ไม่​ควร​โกรธ​ผู้​ที่​หยิบ​ยื่น​ความ​พ่าย​แพ้​ให้​แก่​เรา

แต่​เมื่อ​ถึง​เวลา​เข้า​จริง​แล้ว เรา​ทำ​เช่น​นั้น​ได้​หรือ เรา​สามารถ​ยิ้ม​ให้​กับ​ผู้​ที่​ย้ำ​เตือน​ความ​พ่าย​แพ้​ของ​เรา แล้ว​หัน​หลัง​กลับ​ไป​เพื่อ​เริ่ม​ต้น​ใน​การ​แข่งขัน​ครั้ง​ใหม่​ได้​โดย​ไม่​ติด​ใจ​เขา​จริงๆ น่ะหรือ

ผม​ตั้ง​คำ​ถาม​กับ​ตัว​เอง​ใน​ใจ​ว่า​ผม​กำลัง​โกรธ​กับ​อะไร​กัน​แน่ มัน​มี​ใคร​ผิด​หรือ​ที่​ผม​จะ​เป็น​ผู้​แพ้​ใน​ครั้ง​นี้

แน่​นอน​ว่า​ไม่​มี​ใคร​ผิด… แต่​ผม​ก็​ยัง​โกรธ

ผม​อยาก​ล้าง​แค้น​ให้​กับ​ความ​แพ้​ของ​ผม ผม​อยาก​ให้​คน​อื่น​นั้น​ลิ้ม​ลอง​รสชาติ​ของ​ความ​พ่าย​แพ้​นั้น​บ้าง ขณะ​เดียว​กัน​ผม​ก็​แอบ​หวัง​ว่า​ผม​จะ​ไม่​ใช่​ผู้​แพ้​ตลอด​ไป

แต่​การ​ล้าง​แค้น​นั่น​เอง​แหละ…. ที่​ตอก​ย้ำ​ความ​พ่าย​แพ้​ตลอด​เวลา