Hope is just a biggest lie in our life. -Allie
life
ถึงเวลา
มีหลายเรื่องในชีวิตคนเรา ที่เรารู้ว่าวันหนึ่งเราต้องเจอกับมัน เราทุกคนรู้ว่าเราต้องตาย เราทุกคนรู้ว่าเราต้องโตขึ้น
เรานั่งรอเรื่องราวเหล่านั้นเกิดขึ้นกับเรา โดยรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้น แต่ในใจของเราแล้ว มุมเล็กๆ อันห่างไกลก็แอบบอกกับตัวเองว่ามันยังมีหวัง สิ่งเหล่านั้นอาจจะไม่เกิดขึ้น เราอาจจะเป็นคนพิเศษที่ไม่ต้องเจอกับสิ่งเหล่าันั้น เราอาจจะเป็นเจ้าชายพลัดพรากจากประเทศอันไกลโพ้นที่รวยจนไม่ต้องคิดเรื่องหาเลี้ยงตัวเอง
ขณะที่สมองด้านเหตุผลเราบอกอีกอย่างหนึ่ง แต่เราทุกคนก็มีความหวังในอีกอย่างหนึ่ง เราไม่ได้เดินไปข้างหน้าด้วยความเชื่อว่าเราต้องเจอ แต่เราเดินไปข้างหน้าด้วยความเชื่อว่าเราเป็นคนพิเศษต่างหาก
แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าวันหนึ่งเหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นจริงๆ สิ่งที่เรากลัว มันก็แค่เกิดขึ้นเมื่อมันถึงเวลา เรารับรู้ว่าเราไม่ได้พิเศษเหนือคนอื่นเลย เราเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่ต้องผ่านเรื่องเหล่าั้นั้นไป เมื่อถึงเวลานั้น เราแทบทุกคนก็แค่ล้มลง….
คำถามในใจของเราคือ เราจะลุกขึ้นมาเดินต่อไปดีไหม
มอง
มองนาฬิกา เห็นความทนทาน
มองเสื้อ เห็นยี่ห้อ
มองหนังสือเห็นชื่อคนเขียน
มองหนัง เห็นดารา
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมเรียนและออกจะบ้าด้านเทคนิคมากไปรึเปล่า ทำให้เป็นพวกมองแต่ความสามารถด้านตรงของสิ่งของเป็นสิ่งสำคัญ แต่ความรู้สึกในใจหลายๆ ครั้งที่รำคาญคือการมองสิ่งเสริมแต่งมากกว่าที่จะมองแก่นของสิ่งหนึ่ง
เมื่อครั้งผมรับปริญญาเรื่องที่หมู่ญาติพูดถึงกันมากคือขนาดภาพถ่ายรับปริญญาที่ออกจะเล็กไปสักหน่อย เรื่องจริงคือไม่มีใครสนหรอกว่าผมจบมาเท่าใหร่ ลำบากแค่ไหน ไม่มีใครอยากไปพูดคุยกับอาจารย์ว่าผมตั้งใจเรียนเพียงใดตลอดเวลาสี่ปี สิ่งที่เขามองเห็นคือภาพรับปริญญา
มันง่ายดีที่จะมองอะไรง่ายๆ อย่างนั้น แต่มันเป็นเรื่องดีหรือ?
ผมนึกถึงเด็กชายข. ไข่ เด็กชายในจินตนาการที่ผมยกเอาส่วนหนึ่งของความคิดไปเป็นตัวเขา หรือกระทั่ง log ที่ไอ้มาร์คเอาไปโพส ก็เป็นตัวอย่างที่ดีในกรณีนี้
ลองนึกถึงเวลาเรามองสาวคนหนึ่ง เรามองหน้าตา เรามองชาติตระกูล มองฐานะ
ในความเป็นจริงคือถ้าเราเลือกเขา และเขาเลือกเรา สิ่งที่เราต้องเจอคือสังขารที่ร่วงโรยไป ชาติตระกูลที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในครอบครัวสักเท่าใหร่ ฯลฯ
เราอยู่กับเธอ (เขา)……
ผมซื้อนาฬิกามาดูเวลา
ผมใส่เสื้อความอากาศและความเหมาะสม
ผมพบว่าหนังสือที่คิดว่าคุ้มค่า มักมาจากนักเขียนที่ไม่ดัง
หนังที่ดีเกิดจากดาราที่ดี ไม่ใช่ดาราที่ดัง
ไม่เป็นไร
เวลามีคนทำผิดกับเรา เมื่อเขามาขอโทษ คำที่ออกจากปากเราโดยไม่ต้องคิดคือ ..ไม่เป็นไร..
คำถามคือในความเป็นจริงแล้ว เรา ไม่เป็นไรกันจริงๆ หรือ??? เราถ้าเราต้องถูกกระทำอย่างเดียวกันเรื่อยไปล่ะ มันจะ …เป็นไร… ขึ้นมาบ้างไหม?
ถ้าเป็น แสดงว่าเรามุสาต่อคำว่าไม่เป็นไรของเราเอง จริงไหม
แต่ถ้าเราตอบอย่างอื่นนอกจา่กไม่เป็นไรล่ะ เราจะกลายเป็นคนขาดมารยา่ทในสังคมไปรึเปล่า
น่าคิดแฮะ….