ผมประสบความสำเร็จแล้ว ผู้คนรู้จักผมไปทั่ว ผลงานของผมกำลังจะทำให้คนนับล้านมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
การประกาศรางวัลเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว คือจุดสูงสุดในชีวิตของผม มันเป็นรางวัลที่มีการคัดเลือกกันเพียงปีละคน งานของผมต้องรอการพิสูจน์ถึงห้าปี กว่าคณะกรรมการจะเลือกผม
ผมพักจากงานเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี…. เป็นครั้งแรกที่ผมมองไปข้างหน้า เห็นประตูที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงาน เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยมองประตูนี้มากไปกว่าลูกบิดที่ผมใช้เข้าออก
ผมเริ่มอยากออกไปฉลองกับใครสักคน ผู้คนทั้งประเทศกำลังยินดีกับรางวัลที่ผมได้รับ มีคนมาเสนอสร้างอนุเสาวรีย์ให้ผมด้วยซ้ำไป
ผมมองออกไป แล้วครุ่นคิด ผมอยากมีใครสักคนร่วมยินดีกับผมในตอนนี้ แต่จะเป็นใครดี
พ่อแม่ผมเสียไปเมื่อหลายปีก่อน น้องผมโทรมาบอกตอนผมกำลังทำงานในศูนย์วิจัยที่ปารีส ผมอยู่ที่่นั่นกว่าห้าปี โดยไม่ได้กลับมางานศพท่านทั้งสอง
ที่จริงโทรศัพท์จากน้องผมที่มาบอกข่าว ก็เป็นเพียงการพูดคุยกับน้องครั้งสุดท้าย
นั่นมันเมื่อใหร่กันนะ…
ผมมีแฟนคนแรกตอนเข้าเรียนปีหนึ่ง และก็เป็นคนสุดท้าย เราคบกันได้ไม่นาน ผมยุ่งเกินไป
ผมบอกตัวเอง ผมต้องหาเพื่อนมาร่วมฉลองด้วยซักคน ผมเปิดสมุดโทรศัพท์
มันเต็มไปด้วยรายชื่อของห้องวิจัยทั่วโลก ไม่มีชื่อใดในสมุดนั้นมีคำนำหน้าชื่อน้อยไปกว่า ดร.
ผมปิดสมุดโทรศัพท์ลง เงยหน้ามองเพดานเป็นครั้งแรกในช่วงเวลาเท่าใหร่ไม่มีใครรู้
ผมถามกับตัวเอง…
นี่ผมประสบความสำเร็จจริงๆ หรือ