คำพร่ำสอนแห่งความเป็นสุภาพบุรุษกังวาลในหัวของผมมาตลอดชีวิต ว่าเมื่อเราพ่ายแพ้ต่ออะไรบางอย่างแล้ว สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้คือการยอมรับมันอย่างภาคภูมิ เราไม่ควรโกรธผู้ที่หยิบยื่นความพ่ายแพ้ให้แก่เรา
แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงแล้ว เราทำเช่นนั้นได้หรือ เราสามารถยิ้มให้กับผู้ที่ย้ำเตือนความพ่ายแพ้ของเรา แล้วหันหลังกลับไปเพื่อเริ่มต้นในการแข่งขันครั้งใหม่ได้โดยไม่ติดใจเขาจริงๆ น่ะหรือ
ผมตั้งคำถามกับตัวเองในใจว่าผมกำลังโกรธกับอะไรกันแน่ มันมีใครผิดหรือที่ผมจะเป็นผู้แพ้ในครั้งนี้
แน่นอนว่าไม่มีใครผิด… แต่ผมก็ยังโกรธ
ผมอยากล้างแค้นให้กับความแพ้ของผม ผมอยากให้คนอื่นนั้นลิ้มลองรสชาติของความพ่ายแพ้นั้นบ้าง ขณะเดียวกันผมก็แอบหวังว่าผมจะไม่ใช่ผู้แพ้ตลอดไป
แต่การล้างแค้นนั่นเองแหละ…. ที่ตอกย้ำความพ่ายแพ้ตลอดเวลา