ว่าจะเอาไว้เขียนพรุ่งนี้ แต่พอดีไปอ่านบทความของมาร์คเข้า ก็มาเขียนวันนี้เลยเดี๋ยวลืม
แนวคิดอย่างหนึ่งที่ผมเชื่อว่าสำคัญมากในการดำเนินชีวิตของคนทุกคน คือแนวคิดที่บอกเราได้ว่าเราจะเป็นอะไร?
ผมไม่เชื่อว่าการที่เราทุกคนมุ่งมั่นจะเป็น CEO จะเป็นทางออกที่ถูกต้อง ทุกคนมีทางไปของตัวเองที่เหมาะสมเสมอ ปัญหาคือเราไม่กล้าเดินในทางที่เราเหมาะกับมันต่างหาก
คนจำนวนไม่น้อยเหมาะสมที่จะเป็นลูกจ้างไปตามปรกติ เหมาะสมที่จะรับตื่นเข้า ทำงาน รับเงินเดือน และกลับบ้านอยู่กับครอบครัว โดยที่ไม่ต้องใช้ลชีวิตที่ดิ้นรนมากกว่านั้น ขณะที่คนจำนวนมาก อาจจะมีความสุขดีกับกิจการขนาดเล็ก รถเข็นสักคัน
แน่นอนว่าการเป็น CEO มันเท่ห์ การเป็นผู้นำนวัตกรรมมันได้รับการจารึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ แต่หลายๆ ครั้งแล้วการเสียสละเช่นนั้นก็แลกมาด้วยความสูญเสียของคนรอบข้างจนน่าสงสัยว่า ครอบครัวของคนเหล่านั้นทำผิดอะไรจึงต้องรับผลที่ตามมา
การที่อุตสาหกรรมของอินเดียแทบไม่มีนวัตกรรมเลย ก็ไม่ได้หมายความว่าอุตสาหกรรมไอทีของอินเดียจะไม่ได้สร้างคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าให้กับแรงงานชาวอินเดีย
สิ่งที่สำคัญกว่าการก้าวไปยังข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง น่าจะเป็นเป็นการมองเป้าว่าเรากำลังก้าวไปที่ใด และหยุดคิดว่าเราจะไปตามที่เราหวังไว้อย่างไรจึงสามารถเดินทางได้อย่างมีความสุข