หมู่บ้านอันบริสุทธิ์ ห่างไกล ไร้ความเจริญมารบกวน ป่าไม้ ธรรมชาติ อากาศบริสุทธิ์

เราดั้นด้นมาไกล มันช่างลำบาก แต่ความเหนื่อยยากของเรามันก็คุ้มค่า

เราสัมผัสความบริสุทธิ์นั้นอย่างเต็มปอด

เรานำภาพกลับไป และเรารักษาสถาพเดิมนั้นไว้อย่างดีที่สุด

เรากลับไป พร้อมกับภาพถ่าย และเรื่องเล่า

มันช่างสวยงาม… โลกได้รู้ว่าในอีกมุมหนึ่งนั้นยังมีสิ่งที่สวยงามเช่นนี้

เวลาผ่านไป เรากลับไปยังที่แห่งนั้นอีกครั้ง สภาพเดิมที่เราเคยสัมผัสมันไม่เหลืออยู่

การเดินทางช่างสะดวก สินค้ามากมายขายอยู่ทั่วไป ผู้คนขวั่กไขว่

ด้านแย่ๆ ที่ตามมาด้วยกับสิ่งเหล่านั้น ขยะ, การค้า, และความโลภ

ใครกันทำลายสถานที่ที่เรารักได้เพียงนี้

ใครกัน

ปีนี้เป็นปีที่ไปงานแต่งงานเยอะเป็นพิเศษ

อาจจะเพราะมันถี่เกินไปหรืออย่างไรไม่ทราบ

แต่ผมเริ่มรู้สึกว่างานแต่งงานมัน….. ไม่มีอะไร

ภายใต้บรรยากาศแห่งความรักนั้น แทบทุกงานมาจากความเหนื่อยยากของคู่บ่าวสาว

ข้าวที่ไม่ค่อยได้กิน

เมื่อคืนที่นอนไม่ค่อยหลับ

งานทั้งงานที่เดินไหว้ไปมาจนไม่ได้นั่ง

โต๊ะอาหารที่หรูหราแต่บ่าวสาวต้องหามุมๆ ของงานไปกินอะไรเล็กๆ น้อยๆ รองท้อง

ภายใต้บรรยากาศที่ควรจะเป็นการแสดงความยินดี แต่ดูเหมือนมันกลายเป็นบรรยากาศแห่งความคาดหวัง

ผู้ร่วมงานที่คาดหวังจะได้ร่วมงานที่ดี ญาติผู้ใหญ่หวังว่างานนี้จะยิ่งใหญ่กว่างานที่ผ่านๆ มาเป็นเป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัว

งานทุกงานหรูหราขึ้นเรื่อยๆ

ฟีเจอร์ต่างๆ ที่ทับถมกันเข้ามา

ผมไม่รู้ว่าเมืองไทยแต่งงานแล้วต้องมีเค้กตั้งแต่เมื่อใหร่ แต่ที่แน่ๆ คืออัลบั้มรูปโตๆ แบบ pre wedding นั้นเพิ่่งมีมาไม่กี่ปีนี้ และวงดนตรีกลายเป็นของที่ขาดไม่ได้?

งานรื่นเริง ไม่ใช่เรื่องที่แย่

ความซ้ำซากไม่ใช่เรื่องเลวร้าย (คิดอะไรไม่ออกก็ซ้ำๆ ไปเถิด)

แต่เราจับจ้องอยู่ที่อะไรกัน งานที่ดี หรือชีวิตคู่ที่กำลังเริ่มต้น…

ผมเคยคุยเรื่องนี้กับ @chapter365 มานานแล้วว่ามีนโยบายในการรับ follower (ไม่ใช่การไป following คนอื่น) อย่างไรกันบ้าง พบว่าตัวผมเองมีกติกาที่เคร่งครัดมากจนดูเว่อร์

1. ถ้าคุณเพิ่งเริ่มเล่น ผมจะไม่ให้ follow
2. ถ้าคุณเป็น private แล้วผมไม่รู้จัก ผมจะไม่ให้ follow
3. ถ้าคนมีอัตราส่วน rt เยอะเกินไป ผมจะไม่ให้ follow

ผลคือ follower ผมเองเพิ่มขึ้นน้อยมาก (จริงๆ บางช่วงเรียกว่าลดลง) ซึ่งในฐานที่ผมใช้ทวิตเตอร์กับคนที่ผมเจอหน้าเจอตาจริงๆ ซะมากก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ก็มีบางครั้ง มีบางข้อความที่ผมอยากให้มันไปไกลเท่าที่จะเป็นไปได้

@public_lewcpe คือทางออกอีกทาง จากชื่อที่เลียนแบบ public_html (ไม่ขำใช่ไหม? ช่างมันเถอะ) มีลักษณะตรงข้าม คือ

1. มันคือ account ที่เปิดโล่งที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้  ทุกคน follow ได้เสมอ
2. พยายาม follow ทุกคนกลับ

ในช่วงแรก feed ของ blog นี้จะไปทั้งสองทาง แต่ในเวลาไม่นาน มันจะเหลือแค่ @public_lewcpe เท่านั้น เพราะเป็นช่องทางสาธารณะเหมือนๆ กัน